Դեռ մի շաբաթ առաջ գիտեի, որ ուրբաթ օրը գնալու եմ Թումոյում եսիմ որերորդ անգամ Avengers-ը նայելու։ Ավելի ճիշտ՝ գնում էի տիտրերից հետո շաուրմա ուտելը նայելու, որովետև երեքշաբթի օրերին երբ բոլորով հավաքված հաց էինք ուտում, Արմենը ասում էր՝ ոնց որ мститель-ները լինենք, որ չիտուարներին ռադ անելուց հետո գնում են շաուրմա ուտելու։ Ես անգամ մտածում էի, որ ֆիլմի վերջում պետք ա նախկին կոլեգաների հետ գնալ շաուրմա ուտելու, բայց քանի որ պարզվեց՝ նրանք մինչև վերջ չէին մնացել, ես որոշեցի գնալ տուն։ Բարեբախտաբար ճանապարհին զանգեց Մերին ու ես մտածեցի, որ կարելի ա Մերիի հետ գնալ։
Սասում մեր հերթին սպասելիս․
— Մտածում եմ վաղը գնալ Սևան,- ասում եմ։
— Կլնի՞ մյուս օրը գնաս, ես էլ գամ։
— Չէ, մյուս օրը չեմ կարա, ընտրություններն են։
— Լավ, էդ դեպքում ինչի՞ հիմա չգնանք։
Մինչ հերթը մեզ կհասներ, մենք փորձում էինք հասկանալ՝ ուզու՞մ ենք գնալ թե չէ։ Արժի՞։
— Ուզում էի հարցնել, թե ի՞նչ ռացիոնալ պատճառ ա քեզ հետ պահում գնալուց, հետո հասակացա որ իրականում ոչ մի ռացիոնալ պատճառ չկա գնալու համար,- ասեց Մերին։
Ու հենց գնալու համար բավարար ռացիոնալ պատճառների բացակայության պատճառով, մենք որոշեցինք գնալ։
Նախ գնացինք իմ տուն, հաց կերանք, տաք հագնվեցինք, ծածկոցներ վերցրեցինք ու գնացինք խանութ՝ գինի ու պեչենի առնելու։
— Շենքերի հետևից գալիս ա, ստեղ մոտիկ ա,- ասում եմ Մերիին նայելով թե ոնց ա տաքսին մոտենում։
— Հա, քնած էր, հելավ հագնվեց գալիս ա։
Էկավ, նստեցինք։
— Ու՞ր,- հարցնում է վարորդը։
— Դե Սևա՞ն․․․ քաղա՞ք,-ասում եմ մի տեսակ հարցական տոնով, որովհետև պատվիրելիս նշել էի թե ուր ենք գնալու։
— Էդ հարցնու՞մ ես․․․ հա, Սևան ենք գնում, մեզ թերակղզի տարեք,- ծիծաղելով ասում է Մերին։
— Գեղարքունիքի մարզ, հա՞,- միացնելով շարժիչը հարցնում է վարորդը։
— Ըհն,- ու շարժվում ենք։
— Էրեխեք, բա՞ն ա էղել,- քիչ անց հարցնում է վարորդը ու էդ էրեխեք_բան_ա_էղելը ամենախնդալու բաներից էր, որ ես երբևէ լսել եմ։
— Չէ, զուտ գնում ենք։
— Տենց նստած էիք, ասեցիք՝ էսօր ու՞ր գնանք, դավայ Սևան, հա՞։
— Մոտավորապես։
— Սովորաբար սենց դեպքերում մարդիկ զանգում ասում են՝ երկար ճանապարհ ենք գնալու, անվադողերը, գազը նորմա՞լ ա, դուք սենց միանգամից վերցրեցիք ու գնում եք։
— Դե եթե հարստանանք ու որոշենք մյուս անգամ Տաթև գնալ, կհարցնեմ,- պատասխանում եմ աշխատելով հնարավորինս լուրջ խոսել բավականաչափ անլուրջի տպավորություն թողնելուց հետո։
— Ես կարծում եմ՝ դուք արդեն հարուստ եք։
— Դե սպասեք զանգեմ տուն, ասեմ ինձ չսպասեն, ես էլ քավորիս տանը կմնամ, էս ժամին մենակ էլ հետ չդառնամ,- հետո ասում է,- մեքենան պետք ա գարաժ տանեի, ասեցի՝ մամ gg-ն միացնում եմ, եթե մինչև գարաժ հասնելու ճանապարհին պատվեր էղավ, կանեմ, չէ կգամ տուն։ Գնացի տուն բա չէ։
Հետո սկզբում Քուին էինք լսում, հետո Ռոջեր Վոթըրս ու մառախուղի միջով ժամը մեկին գնում էինք Սևան։
— Չկորեք, էրեխեք,- ասեց վարորդը, երբ իջնում էինք մեքենայից։
— Մենք չենք կորում։
Այսպիսով, մենք Սևանում էինք, դեկտեմբերին, գիշերը երկուսի կողմերը։
Ափին նստած նայում էի մեկ երկնքին, մեկ լճին, մեկ ընկնող աստղերին, մեկ ափին խփվող մակընթացացության ալիքներին ու խաղաղ էի։ Եթե դուք Սևանում չեք էղել ձմռանը, երբ լճի ափի ողջ տրամագծով հավանաբար մենակ դուք եք, երկար ավազին կանգնած մնալուց հետո չեք զգացել ոտքերի շուրջ ավազի մեջ ջրի սառույց դառնալը, ալիքները ձեր շնչառության ռիթմով չեն խփվել ափին ու չեք տեսել թե ոնց են ամպերը երկնքից իջնում լճի վրա ու մառախուղ դառնում ու ոնց են մթության մեջ աչքի առաջ եղևնիները եղյամից սպիտակում, ուրեմն իրոք չգիտեմ թե ինչ խղճով եք մեռնելու։
Մի սև շունո էր էկել ու կողքներիցս տեղ չէր գնում ու քանի որ ես, Մերին ու ծովը էնտեղ էինք, պարզից էլ պարզ էր, որ էդ շունը պետք ա Ջերին լինի։
Չորսից հետո սառնամանիքը անտանելի դարձավ, որոշեցինք քայլել, բայց քայլելն էլ անգամ չէր փրկում ու քանի որ մոտիկ հոսթել կար մենք որոշեցինք թակել դուռը առանց մեծ հույսեր ունենալու թե մեկը կարձագանքի։
— Բաց ա,- լսվեց ներսից ու մենք երջանկացած ներս մտանք։
Պարզվեց որ էդ սենյակում որը ավելի շատ միջանցք էր, քնում էր հոսթելի ջութակահարը ու էդտեղ էր քնում որովհետև մնացած բոլոր համարները զբաղված էին։ Նա բնականաբար հիացավ մեր քաջությամբ ու դիմացկունությամբ։ Իսկ մենք սենյակի ջերմությունից արդեն շշմել էինք։ Քիչ անց էկավ էդ տարածքի պահակ պապին։ Տեսել էր որ լույսը վառն ա, մտածել էր գնա ստուգի թե ինչ ա էղել։ Պահակ պապին նույնպես զարմացավ։ Ինչքա՞ն դախ պետք ա լինել գիշերվա հազարին Սևան գնալու համար, վերջիվերջո։
 |
| Միակ նկարը երեկվանից |
— Էրեխեք ջան, ինձ կներեք, ես մի քիչ քնեմ,- ասեց ջութակահարը։
— Էրեխեքը կարան գան իմ տուն, հեռուստացույց կնայեն դու էլ հանգիստ կքնես։
Ու մենք գնացինք։ Ու ես անհիշելի ժամանակներ անց նորից հեռուստացույց էի նայում քիչ ա, մի հատ էլ հայկական տափակ սերիալ։ Մերին գլուխը դրել էր սեղանին ու քնել, իսկ ես սպասում էի որ վերջանար իբեյի աուկցիոնը։
Ժամը յոթին դուրս էկանք, որովհետև իմ քունն էլ էր սկսում տանել, իսկ աթոռի վրա նստած քնելը մի քիչ անհարմար ա։
15 րոպե չէր լինի ինչ քայլում էինք, երբ նկատեցինք որ մի մեքենա կանգնած սպասում ա, հավանաբար մեզ, որովհետև սպասելու ուրիշ ոչինչ ու ոչ ոք տեսադաշտում չէր էրևում։ Պարզվեց նա Երևան էր գալիս ու մենք էլի մթության ու մառախուղի միջով ճանապարհ ընկանք, բայց էս անգամ համ մթությունը համ մառախուղը գնալով պակասում էին։
Երևանի ճանապարհին, քնած ու արթուն վիճակների սահմանագծին վերջին ու միակ միտքը որ անընդհատ պտտվում էր գլխումս, էն էր, որ մենք հավանաբար իրոք հարուստ ենք։
