 |
| Իլուստրացիան՝ Վորոնիկա Գրեչի |
Ես երկար, շատ երկար մտածում էի ու հասկացա, որ միշտ իմ մասին եմ խոսում, անկախ նրանից թե ինչի մասին եմ խոսում ու երբ։ Անկախ նրանից, թե ինչ եմ ասում, ես ասում եմ իմ մասին։ Երբ պատմում եմ, որ Պողոսը վերջապես լավ ա, նշանակում ա Պողոսը էնքան կարևոր էր, որ իր լավ չլինելը աչքիս էրևում էր, նշանակում ա՝ Պողոսը իմ մարդկանցից ա ու նշանակում ա, որ ես անհանգիստ էի, երբ Պողոսը լավ չէր ու հիմա վերջապես հանգիստ եմ, որովհետև Պողոսը լավ ա։
Երբ պատմում եմ ինչ-որ կինոյի մասին, ասում, որ շատ մարդկային էր, շատ բարի ու որ հուզվեցի, էդ հավանաբար նրանից ա, որ ինձ պակասում են մարդկային ու բարի բաները ու ես պակասը լրացնում եմ կինոներ նայելով ու կինոների հորինված (կամ գուցե չհորինված) մարդկանց զգացմունքներով։ Ու երբ էդ նույն կինոյից ինչ-որ հերոսի մասին շատ եմ խոսում ու օրերով պատմում թե ինչ էր զգում նա էն ժամանակ երբ էն էղավ, կարող ա իրականում պատմում եմ թե ե՞ս ինչ եմ զգում։
Ամեն անգամ flickr-ում հերթական անկապ նկարագրով հերթական անկապ նկարը գցելուց ես խոսում եմ իմ մասին։ Պատմում եմ, որ մութը էնքան շատ ա, որ լույսեր եմ նկարում, որ հետո միշտ հետս լինեն էդ լույսերը։ Պատմում եմ, որ ես ինձ միշտ ինչ-որ բանի հակառակ կողմում եմ զգում։
Ամեն անգամ ինչ-որ երգ տարածելիս, ես ասում եմ իմ մասին, լիքը բան եմ ասում, ուղղակի մեկ-մեկ երևի շատ եմ ասում ու ասածիցս ինչ-որ բան լսել չի լինում։
Ու հա, երևի մենք բոլորս ու միշտ անկախ նրանից թե ինչի մասին ենք խոսում, խոսում ենք մեր մասին։ Ուղղակի էնքան, ինչքան մեզ չեն լսում, էդքան էլ մենք չենք լսում։
