Իմ ամենասիրած սվիտրը գոյություն չունի։
Շորերը սիրելու տարբեր պատճառներ կան, երևի։ Դե, օրինակ, սիրում ես շորը, որովհետև դա նվիրել ա շատ սիրելի ինչ-որ մեկը։ Կարաս սիրես, որովհետև գույնը ու ձևը շատ լավն են, շատ փափուկ ա, նկարագրում ա քեզ, ու դու դրանով քեզ ինքնավստահ ու հարմար ես զգում։ Կամ գուցե էդ շորով էիր է՜ն օրը, երբ է՜ն կարևոր բանը էղավ։
Երբ ես ու Վ-ն նոր էինք սկսել հանդիպել, մի օր ասեցի, որ իր համար սվիտր եմ գործելու, մեծ, փափուկ, տաք, մոխրագույն սվիտր, որ երբեք-երբեք չմրսի, որովհետև լավ չի, երբ մրսում ես։ Լավ չի, երբ դողում ես։ Սկզբում էդ սվիտր գործելը էնքան հեշտ էր թվում։ Դե, մտածում էի, 2 շաբաթում կվերջացնեմ։ Հետո 2 շաբաթ ման էի գալիս իմ ուզած էն մոխրագույն թելը, որից պետք էր սվիտր սարքել։ Երբ գտա իմ ուզած երանգի, հաստության ու փափկության թելը, պարզվեց, որ ընդամենը 2 կծիկ ա մնացել ու 1 ամսից են նորերը ստանալու։ Ու դե թողեցի, որ մի ամսից միանգամից առնեմ բոլորը։
Հետո ես սկսեցի աշխատել, դե դասի էի գնում, քննություններ էին ու ես ունեի նաև տնեցիներ, որոնք ուզում էին, որ շփվեմ իրենց հետ։ Էս ամեն ինչից հետո, երբ հոգնած շյուղերը ձեռքս էի վերցնում, մի քանի շարքից ավել գործել չէր լինում։ Երբ ժամանակները շատ խառն էին, իսկ ժամանակները կարող էին ամիսներով խառը լինել, ընդհանրապես չէի գործում։
Արդյունքում սվիտրը գործելը տևեց մոտ 2 տարի 2 շաբաթի փոխարեն։ 2017-ի դեկտեմբերի վերջին սվիտրը պատրաստ էր։ Մնում էր լվանալ, ու դա կդառնար նոր տարվա նվեր։ Ես իրոք սիրում էի էդ սվիտրը, անգամ անուն էի փորձում մտածել։ Էն տպավորությունն էր, որ գործելիս 2 տարվա տարբեր օրերին զգացածս ապրումներն ու սերն էլ եմ հյուսել թելին ու գործել։ Ու դա ինչ-որ ձև էր ինձ Վ-ին ավելի մոտ զգալու էն ժամանակ, երբ մոտ չէի լինի։ Բայց դե դետեմբերի վերջը շատ խառն էր ու ես չհասցրեցի լվանալ, վերջնական կարգի բերել սվիտրը, թողեցի, որ հունվարին նվիրեմ, տոներից հետո, առանց պատճառի ինչ-որ օր։ Որովհետև դե ես ռոմանտիկ էի ու համոզված, որ իսկական նվերները ուղղակի նվերներն են։
Տոներից հետո հունվարի 8-ին հանդիպեցինք։ Որոշել էի էդ օրը տալ սվիտրը, բայց տնից արագ դուրս գալիս մոռացա վերցնել։ Հունվարի 8ին մենք բաժանվեցինք։ 2 տարի 28 օր +/- 6 ժամ միասին լինելուց հետո։ Չնայած դա շատ հարաբերական ա, որովհետև հոկտեմբերի կեսերից էլ միասին չէի՞նք։ ֆիզիկապես կանգնած էինք կողք կողքի, բայց էլ իրար հետ չէինք։ Էդ օրը, հունվարի 8-ին, երկուշաբթի էր, եթե իհարկե ինչ-որ մեկին կհետաքրքրի, էկա տուն ու սկսեցի քանդել գործածս սվիտրը։ Ու քանդելու ընթացքում, երբ էդ սվիտրը էլի թելի կծիկ էր դառնում ձեռքիս մեջ, աչքիս առաջով անցնում էին վերջին 2 տարիները։ Ու ես ջղայինանում էի, ինքս իմ վրա, որ էդքան էներգիա ու սեր եմ դրել մի բան սարքելու վրա որ հիմա քանդում եմ ու չգիտեմ՝ ավելի շատ սարքելու՞ համար էի ջղայինացած թե՞ սարքածս քանդելու։ Թե՞ որ պատկերացրել էի էն օրը, երբ մենք միասին էինք ապրելու ու մեկ-մեկ, երբ կարոտեի իրեն, հագնելու էի էդ սվիտրը, որովհետև դրանից միշտ իր հոտն էր գալու։ Բայց հաստատ իմ վրա էի ջղայինացած։ Իմ ու ոչ ուրիշ մեկի։ Ու քանդում էի սվիտրը։ Անջատված, վերացած, առանց ինքս ինձ զգալու։
Իմ սիրած սվիտրը, եսիմ, էլ գոյություն չունի։
