Մերին, Ջերին, Ծովն ու ես

կամ Սևան գնալն ու գալը

Դեռ մի շաբաթ առաջ գիտեի, որ ուրբաթ օրը գնալու եմ Թումոյում եսիմ որերորդ անգամ Avengers-ը նայելու։ Ավելի ճիշտ՝ գնում էի տիտրերից հետո շաուրմա ուտելը նայելու, որովետև երեքշաբթի օրերին երբ բոլորով հավաքված հաց էինք ուտում, Արմենը ասում էր՝ ոնց որ мститель-ները լինենք, որ չիտուարներին ռադ անելուց հետո գնում են շաուրմա ուտելու։ Ես անգամ մտածում էի, որ ֆիլմի վերջում պետք ա նախկին կոլեգաների հետ գնալ շաուրմա ուտելու, բայց քանի որ պարզվեց՝ նրանք մինչև վերջ չէին մնացել, ես որոշեցի գնալ տուն։ Բարեբախտաբար ճանապարհին զանգեց Մերին ու ես մտածեցի, որ կարելի ա Մերիի հետ գնալ։

Սասում մեր հերթին սպասելիս․

— Մտածում եմ վաղը գնալ Սևան,- ասում եմ։
— Կլնի՞ մյուս օրը գնաս, ես էլ գամ։
— Չէ, մյուս օրը չեմ կարա, ընտրություններն են։
— Լավ, էդ դեպքում ինչի՞ հիմա չգնանք։

Մինչ հերթը մեզ կհասներ, մենք փորձում էինք հասկանալ՝ ուզու՞մ ենք գնալ թե չէ։ Արժի՞։

— Ուզում էի հարցնել, թե ի՞նչ ռացիոնալ պատճառ ա քեզ հետ պահում գնալուց, հետո հասակացա որ իրականում ոչ մի ռացիոնալ պատճառ չկա գնալու համար,- ասեց Մերին։

Ու հենց գնալու համար բավարար ռացիոնալ պատճառների բացակայության պատճառով, մենք որոշեցինք գնալ։

Նախ գնացինք իմ տուն, հաց կերանք, տաք հագնվեցինք, ծածկոցներ վերցրեցինք ու գնացինք խանութ՝ գինի ու պեչենի առնելու։

— Շենքերի հետևից գալիս ա, ստեղ մոտիկ ա,- ասում եմ Մերիին նայելով թե ոնց ա տաքսին մոտենում։
— Հա, քնած էր, հելավ հագնվեց գալիս ա։

Էկավ, նստեցինք։
— Ու՞ր,- հարցնում է վարորդը։
— Դե Սևա՞ն․․․ քաղա՞ք,-ասում եմ մի տեսակ հարցական տոնով, որովհետև պատվիրելիս նշել էի թե ուր ենք գնալու։
— Էդ հարցնու՞մ ես․․․ հա, Սևան ենք գնում, մեզ թերակղզի տարեք,- ծիծաղելով ասում է Մերին։
— Գեղարքունիքի մարզ, հա՞,- միացնելով շարժիչը հարցնում է վարորդը։
— Ըհն,- ու շարժվում ենք։
— Էրեխեք, բա՞ն ա էղել,- քիչ անց հարցնում է վարորդը ու էդ էրեխեք_բան_ա_էղելը ամենախնդալու բաներից էր, որ ես երբևէ լսել եմ։
— Չէ, զուտ գնում ենք։
— Տենց նստած էիք, ասեցիք՝ էսօր ու՞ր գնանք, դավայ Սևան, հա՞։
— Մոտավորապես։
— Սովորաբար սենց դեպքերում մարդիկ զանգում ասում են՝ երկար ճանապարհ ենք գնալու, անվադողերը, գազը նորմա՞լ ա, դուք սենց միանգամից վերցրեցիք ու գնում եք։
— Դե եթե հարստանանք ու որոշենք մյուս անգամ Տաթև գնալ, կհարցնեմ,- պատասխանում եմ աշխատելով հնարավորինս լուրջ խոսել բավականաչափ անլուրջի տպավորություն թողնելուց հետո։
— Ես կարծում եմ՝ դուք արդեն հարուստ եք։
— Դե սպասեք զանգեմ տուն, ասեմ ինձ չսպասեն, ես էլ քավորիս տանը կմնամ, էս ժամին մենակ էլ հետ չդառնամ,- հետո ասում է,- մեքենան պետք ա գարաժ տանեի, ասեցի՝ մամ gg-ն միացնում եմ, եթե մինչև գարաժ հասնելու ճանապարհին պատվեր էղավ, կանեմ, չէ կգամ տուն։ Գնացի տուն բա չէ։

Հետո սկզբում Քուին էինք լսում, հետո Ռոջեր Վոթըրս ու մառախուղի միջով ժամը մեկին գնում էինք Սևան։

— Չկորեք, էրեխեք,- ասեց վարորդը, երբ իջնում էինք մեքենայից։
— Մենք չենք կորում։

Այսպիսով, մենք Սևանում էինք, դեկտեմբերին, գիշերը երկուսի կողմերը։

Ափին նստած նայում էի մեկ երկնքին, մեկ լճին, մեկ ընկնող աստղերին, մեկ ափին խփվող մակընթացացության ալիքներին ու խաղաղ էի։ Եթե դուք Սևանում չեք էղել ձմռանը, երբ լճի ափի ողջ տրամագծով հավանաբար մենակ դուք եք, երկար ավազին կանգնած մնալուց հետո չեք զգացել ոտքերի շուրջ ավազի մեջ ջրի սառույց դառնալը, ալիքները ձեր շնչառության ռիթմով չեն խփվել ափին ու չեք տեսել թե ոնց են ամպերը երկնքից իջնում լճի վրա ու մառախուղ դառնում ու ոնց են մթության մեջ աչքի առաջ եղևնիները եղյամից սպիտակում, ուրեմն իրոք չգիտեմ թե ինչ խղճով եք մեռնելու։

Մի սև շունո էր էկել ու կողքներիցս տեղ չէր գնում ու քանի որ ես, Մերին ու ծովը էնտեղ էինք, պարզից էլ պարզ էր, որ էդ շունը պետք ա Ջերին լինի։

Չորսից հետո սառնամանիքը անտանելի դարձավ, որոշեցինք քայլել, բայց քայլելն էլ անգամ չէր փրկում ու քանի որ մոտիկ հոսթել կար մենք որոշեցինք թակել դուռը առանց մեծ հույսեր ունենալու թե մեկը կարձագանքի։

— Բաց ա,- լսվեց ներսից ու մենք երջանկացած ներս մտանք։
Պարզվեց որ էդ սենյակում որը ավելի շատ միջանցք էր, քնում էր հոսթելի ջութակահարը ու էդտեղ էր քնում որովհետև մնացած բոլոր համարները զբաղված էին։ Նա բնականաբար հիացավ մեր քաջությամբ ու դիմացկունությամբ։ Իսկ մենք սենյակի ջերմությունից արդեն շշմել էինք։ Քիչ անց էկավ էդ տարածքի պահակ պապին։ Տեսել էր որ լույսը վառն ա, մտածել էր գնա ստուգի թե ինչ ա էղել։ Պահակ պապին նույնպես զարմացավ։ Ինչքա՞ն դախ պետք ա լինել գիշերվա հազարին Սևան գնալու համար, վերջիվերջո։

Միակ նկարը երեկվանից

— Էրեխեք ջան, ինձ կներեք, ես մի քիչ քնեմ,- ասեց ջութակահարը։
— Էրեխեքը կարան գան իմ տուն, հեռուստացույց կնայեն դու էլ հանգիստ կքնես։

Ու մենք գնացինք։ Ու ես անհիշելի ժամանակներ անց նորից հեռուստացույց էի նայում քիչ ա, մի հատ էլ հայկական տափակ սերիալ։ Մերին գլուխը դրել էր սեղանին ու քնել, իսկ ես սպասում էի որ վերջանար իբեյի աուկցիոնը։

Ժամը յոթին դուրս էկանք, որովհետև իմ քունն էլ էր սկսում տանել, իսկ աթոռի վրա նստած քնելը մի քիչ անհարմար ա։

15 րոպե չէր լինի ինչ քայլում էինք, երբ նկատեցինք որ մի մեքենա կանգնած սպասում ա, հավանաբար մեզ, որովհետև սպասելու ուրիշ ոչինչ ու ոչ ոք տեսադաշտում չէր էրևում։ Պարզվեց նա Երևան էր գալիս ու մենք էլի մթության ու մառախուղի միջով ճանապարհ ընկանք, բայց էս անգամ համ մթությունը համ մառախուղը գնալով պակասում էին։

Երևանի ճանապարհին, քնած ու արթուն վիճակների սահմանագծին վերջին ու միակ միտքը որ անընդհատ պտտվում էր գլխումս, էն էր, որ մենք հավանաբար իրոք հարուստ ենք։

Նախկին կոլեգաներին, գործի տեղը, շենքը, վերելակը ու ընդհանրապես կարոտելու մասին

Պիքսարտում դասընթացի էի ու ուշանում էի ու մինչև շենք մտնելը անընդհատ մտածում էի՝ մենակ Դավիթն ու Քրիստը ծխելու դուրս էկած չլինեն, մենակ էրեխեքիցս ինչ-որ մեկին չտեսնեմ, որովհետև հինգշաբթի էր, իսկ հինգշաբթի օրը իմ էրեխեքի օրն էր։ Որովհետև ես ուշանում էի ու շտապում էի ու չէի ուզում իրենց տեսնել զուտ ոտի վրա, ձեռի հետ։

Դասընթացը ավելի շուտ վերջացավ քան պետք էր, որովհետև բոլորը հոգնած ու անջատված էին, իսկ Գերասիմի ձայնը՝ քնացնող։ Ու ես ուրախացել էի, որովհետև համարյա մի ժամ ժամանակ ունեի Թումոյում թափառելու համար։

Անվտանգության աշխատողը, էն մեկը, որին ես տենց էլ չսիրեցի, ասեց, թե անձնական նպատակներով հանդիպումներ չեն թույլատրվում։ Իսկ ես ոչ ժամանակ ունեի, ոչ էլ հավես բացատրելու համար, որ հա, կարող ա, գուցե, հավանաբար իմ հանդիպումը անձնական ա, բայց էդ հանդիպումը հենց Թումոյի հետ ա, ոչ թե կոլեգաներիցս, ուսանողներիցս կամ ուրիշ ինչ-որ մեկի հետ։ Մանավանդ որ Թումոյի մասին մեր պատկերացումները ակնհայտորեն չէին համընկնում։ Ու առանց ավելորդ ժամանակ վատնելու գնացի գլխավոր մուտքով ներս մտնելու։

Օգոստոսին, երբ դեռ 2 ամիս էլ չէր անցել Թումոյից դուրս գալուց, մի անգամ երազիս տեսել էի, թե իբր գնացել եմ Թումո, հասել մուտքի մոտ, իսկ դռները չն բացվում։ Երբ ուրրիշներն էին մոտենում, դուռը բացվում էր, ներս էին մտնում կամ դուրս գալիս, հենց ես էի մոտենում, փակվում էր ու էլ չէր բացվում։ Ահավոր երազ էր։ Ու էդ օրվանից ամեն անգամ էդ դռանը մոտենալիս շունչս պահում եմ, մինչև բարեհաջող ներս մտնելը։

Խոջոյանն էլ էր էսօր հյուր էկել ու ես կրկնակի, եռակի շատ ուրախացա։ Ու իրան տեսնելուց չկարեցա չմտածեմ, թե ինչ իդեալական կլիներ, եթե էն պատահականությունը, որ ինձ ու Դավիթին նույն օրը Թումո էր բերել, Հայկին ու Արմենին էլ բերած լիներ։

 Լիքը պայծառ մարդկանց գրկելուց հետո թափառում էի հարթակներում հուսալով որ հեսա ուսանողներից ինչ-որ մեկին կտեսնեմ։ Դավիթին ու քրոջը տեսա, ու գրողը տանի, երբեք մտքովս չէր անցնի, որ իրանց տեսնելուց էսքան կուրախանամ։ Հետո էլի մի էրկուսին։ Բայց մեծամասամբ լրիվ ուրիշ էրեխեք էին։ Կային ոմանք որ ինձ հիշում էին ու ահավոր հաճելի էր հիշված լինելը։

Հետո Դ հարթակում խոսում ենք, Քրիստին հարցնում եմ՝ բա ու՞ր ա Տարոնը։ Ասում ա՝ դուրս ա էկել։ Սիրտս կանգնում ա, ասում եմ՝ ո՞նց չեմ հավատում։ Ասում ա՝ ուղղակի էսօր ա շուտ դուրս էկել ու սիրտս տեղն ա ընկնում, որովհետև Տարոնը ոնց որ Թումոյի Մելկիադեսը լինի։

Վերջում դուրս էկա ու հետևի մուտքի մոտ սպասում էի, որ հերթով բոլորը դուրս գան ու հերթով բոլորին գրկեմ, որ ոչ ոք առանց հաջող անելու չհասցնի գնալ, որովհետև ես դա հիվանդագին ծանր կտանեի։ Հետո գնացի կանգառ։ Սկզբում Մարին էր էնտեղ, հետո Վիկան էկավ։ Ու մենք խոսում էինք։ Ամեն մեկս սպասում էր իր ավտոբուսին, իսկ ես սպասում էի իմանալով, որ չի գա, հաստատ չի գա ու ես պետք ա 2 կանգառ քայլեմ տուն հասնելու համար։ ՈՒ ի՞նչ տարբերություն թե էդ դեպքում, երբ տուն կհասնեմ ու ինչով։ Սկզբում Մարիին ճանապարհեցինք, հետո Վիկային։ Վիկան մի պահ մոռացել էր, որ ես էլ Մասիվում չեմ ապրում ու մենք իրար հետ տուն չենք գնա։ Ասեց՝ վայ, դու էլ չես գալիս ու ավտոբուս բարձրացավ։ Իսկ «վայ, դու էլ չես գալիս»-ը մնաց ականջներիս մեջ։

5 համարի մեջ ամբողջ ճանապարհին ինչ-որ ֆլեշբեքեր էին գալիս ու գնում։ Առաջինը հիշում էի, թե ոնց էինք Ալիաս խաղում 31-ով կամ 52Ա-ով ես, Հայկոն, Արմենը, Մարինեն ու Վիկան տուն գնալու ճանապարհին։ Ոնց էին մարդիկ մի տեասկ նայում մեզ, որովհետև երևի հենց մի տեսակ էինք։ Ու էն անգամը, որ ուղղակի ականջակալներս ձեռքիս մեջ էին, Արմենը ասեց՝ մեր հետ շփվի, էդ հետո կլսես։ Չնայած որ ականջակալները ուղղակի ձեռքումս էին ու ես ոչինչ չէի լսում, բայց հիմա մտածում եմ՝ կարո՞ղ ա ես իրանց հետ քիչ եմ շփվել։ Որովհետև էդ երգերս միշտ հետս են, իսկ իրանք՝ չէ, որովհետև ես երգերիս չեմ կարոտում, իսկ իրանց կարոտում եմ միշտ։

Հետո ամեն օրվա ժողովներն էի հիշել ու որ ես չէի սիրում էդ ժողովները, իսկ հիմա կարոտում եմ։ Եսիմ, երևի ինձանից ա, որովհետև ես հաջողացնում եմ ամեն ինչ կարոտել։

Չեմ ասի, թե Թումոյից դուրս գալը իմ կյանքում բաց տեղ ա թողել։ Չէ, որովհետև իմ ու Թումոյի հարաբերությունները «խզվեցին» ճիշտ ժամանակին։ Ես ուղղակի անսահման, աննկարագրելի շատ կարոտում եմ իրան։ Ես կարոտում եմ էն, որ քոչրումում անկապ նստած էինք, մեկ էլ, ինֆոդեսկից մեկը գալիս ասում էր՝ էրեխեքը ներս են մտել, իսկ հարթակում մարդ չկա։ Ես հիշում եմ, թե ոնց էի ջղայինանում էդ պահին, որովհետև Գոռ/Գայանե ջան, գրողը տանի, դու չես էն մեկը, ով պետք ա ինձ հիշեցնի իմ աշխատանքային պարականությունները, լա՞վ ջան։ Կարոտում եմ հարթակում գոռալը՝ էրեխե՜ք, ով ունի մատիտ, որ էլ չի օգտագործում, մատի՜տ, որ էլ չեք օգտագործում, չէ՞, չկա՞, չունե՞ք․․․ ու էրկու վայրկյան հետո նորից նույն տեքստը։ Ասենք գրողը տանի, դժվար էր մի քիչ ավելի շատ մատիտներ ունենալը։ Հա, ու առաջին դասի ժամանակ էրեխեքին լավ ու վատ ծովահենների ու այլմոլորակայինների մասին պատմելն եմ կարոտում։

Քոչրումի պատերի գրություններն եմ կարոտում, հոտավետ բաներ չուտելու, կեղտոտ սպասք չթողնելու, խոզ չլինելու ու էլի նման բաների մասին։ Բվով լոքերս եմ կարոտում, տեսնես՝ ո՞վ ա հիմա էնտեղ ապրում։ Ու հա, կարոտում եմ էն ժամանակները, երբ էդ լոքերում լիքը չայեր էին ու երբ բացում էի դուռը, դարիչինի հոտը տարածվում էր ամբողջ սենյակում։ Ու չայերս պայծառ մարդկանց հետ կիսելն եմ կարոտում։ Երեքշաբթի օրերը թումո-բանակից հետո կոլա առնելու սրբազան արարողակարգը։ Սեսիայի վերջում մատիտները հավաքելն ու ինֆոդեսկ տանելը։ Բրեյնսթորմինգում չորեքշաբթի օրվա ժողովներից հետո կինոների թրիլերներ նայելն եմ կարոտում։ Գրողը տանի, հեսա Գրինդեվալդը որ հելնի, ի՞նչ սրտով եմ նայելու, եթե Արմենի ու Մարտինի հետ հաջորդ օրը չեմ կարենալու էդ մասին խոսալ։ Մարտինի՝ էրեխեքի վրա ջղայինանալն եմ կարոտել։ Ու թե Համոն ոնց էր ասում՝ 5 ամիս առաջ բեյզքեմփով թասք եմ տվել, էն օրը ես եմ մտել իմ տված թասքը դան տվել, մի քիչ ուշադիր էղեք էլի հո սաղ չպետք ա ասեմ։ Աստված, բա մարդ զուգարանում ծխած էրեխա չունենար, որ գնար գլխին քարոզ կարդար, թե ջահել էրեխա ես․ ի՞նչ ես անում, էդ էրեխեն էլ մի քիչ նվնվար, մի քիչ տզտզար, թե էս անգամ տուն մի զանգեք, ես էլ հավատայի, հետո հաջորդ շաբաթ ավելի վատ բան անելուց բռնվեր ու Համոն ասեր՝ անցած շաբաթ որ իրա ծնողին պետք ա զանգեիր, չես զանգել, ես էլ մի պահ ապուշանայի, հետո ասեի՝ հեսա կզանգեմ։ Գրողը տանի, Նինայի երգերն եմ կարոտում։ Ու թե ոնց էր Լուսոն երգելով քոչրում մտնում։ Արմենի մատիտը բռնելու ձևն եմ կարոտում։ Ու թե ոնց էր Գազազը ձեռքերը վեսթի գրպանները դրած քայլում հարթակում։ Հա, ու կարոտում եմ թե ոնց էին Հայկն ու Արմենը հարմարեցնում հաց ուտելու ժամերը։ Բիատի հարթակներում պարելն եմ կարոտում։ Հա, ու թե ոնց էր Համոն էն դեբիլ փոմփոլիկներով գլխարկը դրած բեդ բիհեյվրների ձևերը անելով քայլում։ Անասելի, անտանելի շատ կարոտում եմ էրեխեքիս, անգամ Անդրանիկին, ով չորեքշաբթի օրն էր գալիս, բեդբիեհյվր էր ու դնում էր էն հռչակավոր փոմփոլիկներով գլխարկից։

Էն պահին, որ պետք ա ասեի՝ կանգառում կպահեք, փետրվարի էն օրը հիշեցի, երբ ես, Արմենն ու Հայկոն 31-ով միասին տուն էինք գնում։ Արմենը ռայկոմում արդեն իջել էր, համարյա Հայկոյի կանգառ էինք հասնում, հարց էի տվել, իսկ ինքը ձգձգում էր պատասխանը։ Ասեց՝ գիտես ի՞նչ․ կյանքում գալիս են պահեր, երբ ուղղակի պետք ա ասես ․․․ կանգառում կպահեք։ Ու իջավ։ Ու հա, կյանքում կան պահեր, երբ պետք ուղղակի ասես՝ կանգառում կպահեք ու իջնես ավտոբուսից ու թքած որ դա գուցե քո կանգառը չի։ Ես ու Թումոն ոնց որ շատ իդեալական սիրածներ լինեինք, որոնց հարաբերությունները գնում էին փլուզման, դե կյանք ա, տենց էլ ա լինում, ուղղակի ես շատ ճիշտ պահի իջա կանգառում։

Անկապ բաների մասին

Ես սիրում եմ անկապ քայլել ու մի ժամանակ կար բարի ավանդույթ աննպատակ քայլել էնտեղ, որտեղ տանում են լուսացույցերը խաչմերուկում թեքվելով էն ուղղությամ, որտեղ կանաչ լույս էր վառվում։ Հետո հասկացա, որ իրականում շատ ավելի հետաքրքիր ա քայլել էն նեղ, փախած փողոցներով, որտեղ լույսացույցեր սովորաբար չեն լինում։ Էս գրառումը նման ա լուսացույցի կանաչի հետևից քայլելուն․ ես չգիտեմ ուր եմ գնում, չգիտեմ ուր են տանում ինձ մտքերս, բայց զգում եմ, որ պետք ա գրել։

Էսօր էլի ինչ-որ մեկը զարմացավ, որ մենակ եմ ապրում, հետո հարցրեց՝ բա դժվար չի՞։ Դժվար է։ Բա ո՞նց ես հասցնում։ Մի կերպ։ Բա տնեցիք քեզ չե՞ն օգնում։ Ես մենակ եմ ապրում ու ես եմ իմ միակ տնեցին։ Դե նկատի ունեմ՝ ծնողներդ։ Չէ, ես չեմ ուզում, որ ինձ օգնեն։ 

Ես չեմ ուզում, որ ինձ օգնեն։ Թե՞ ես չեմ ուզում, որ ինձ օգնեն մարդիկ, ովքեր պետք ա ինձ տեսնեն կայացած, ուժեղ ու ինքնուրույն։ Օրինակ չեմ ուզում ծնողներիցս օգնություն խնդրել, որովհետև իրենք սպասում են դրան, որովհետև իրենք վստահ չեն իմ ուժերին ու սպասում են էն օրվան, երբ ես կծախողվեմ ու իրենք կկարողանան վերջապես օգնել ինձ։ Մի քանի օր առաջ ոտքս դուրս էր ընկել։ Մի հոգի իմացավ էդ մասին, կոլեգաներիցս մեկը, որովհետև պետք ա  բացատրեի, թե ինչի չեմ կարող աշխատանքի գնալ։ Հետո երբ արդեն հիվանդանոցում էի, կոլեգաներիցս ևս մեկը։ Երբ զգացի որ ես չեմ կարող իջնել շենքի աստիճաններով, ստիպված շտապօգնություն կանչեցի, որ ինձ հիվանդանոց տանեն։ Ու թող թվա, որ ես դեբիլ եմ, բայց ես երկու ժամ պարապում էի, թե ոնց եմ խնդրելու որ ինձ օգնեն իջնել աստիճաններով։ Ինձ մխիթարում էի, որ դա իրենց աշխատանքն ա  ու իրենք ուղղակի աշխատում են։ Երբ տուն էկա, մամային չասեցի, որ ոտքս դուրս էր ընկել ու փոքր, շա՜տ փոքր չաք ունեմ։ Որովհետև անհանգստանալու էր, որովհետև էդ ճաքը իրականում փոքրիկ ծախողում էր։ Ընկերներիցս մեկը առաջարկեց գալ ու ինձ համար համով բաներ սարքել, հոգ տանել իմ մասին։ Բայց ես մերժեցի։ Որովհետև եսիմ չգիտեմ։

Դավիթի երդման արարողության ժամանակ ինձ բռնացրեցի նախկինիս մասին մտածելու վրա։ Որ ինքն էլ ա հիմա ծառայում ու նույն հաջողությամբ կարող էր իր երդման արարողությունը լինել։ Հետո շարքերում իրեն էի ման գալիս։ Թե ինչի, չգիտեմ։ Ես անգամ վստահ չեմ, որ հիմա իրեն սիրում եմ։ Բայց ամեն դեպքում քրոջից հարցրեցի, թե որտեղ ա ու ոնց։ Հետո երազիս իրեն տեսա։ Ամեն ինչ Ջոնի Քեշի She Used to Love Me a Lote-ի պես էր։ Ուղղակի ես վերջում չկարողացա ասել՝ ես քեզ շատ ԷԻ սիրում, ուղղակի գրկեցի ու լաց էի լինում։ Ու վեր թռա։ Ու պարզվեց, որ քնիս մեջ իրոք լաց էի լինում։

Կոլեգաներիցս մեկը ահավոր սիրուն է։ Էնքան սիրուն, որ իրեն չնայել չի լինում ու անընդհատ շեղում ա ուշադրությունս։ Ես էլ շեղվում եմ։ Գոնե մենակ սիրուն լիներ, կասեի ոչինչ, բայց համ էլ խելացի ա ու թույն սերիալներ ա նայում։ Բայց ես միշտ սիրել եմ նայել սիրուն բաներին։ Ու հավանաբար ինքը հերթական սիրուն բանն ա, որին ես կնայեմ էնքան, մինչև կսովորեմ։ 

Երկու ժամ ունեի մինչև Լուսինեին հանդիպելը, որոշեցի Կասկադի գրադարանում գործ անել։ Բայց պարզվեց՝ հնարավոր չի, որովհետև իրենք չեն թողնում պայուսակդ ներս մտցնես, չեն թողնում ջուրդ հետդ տանես, վայֆայը փաբլիք չի, իրենց կոմպերն էլ ահավոր վատն են ու կանգնած պետք ա գործ անես։ Ես էլ որոշեցի իրենց գրքերը ուսումնասիրել։ Սինտիա Լենոնը՝ Ջոնի առաջին կինը, Ջոնի մասին շատ սիրուն գիրք ունի գրած։ Ու փշաքաղվելու ա, թե ոնց ա ինքը էդքան տարի հետո, էդքան ջերմ պատմում մեկի մասին, ով իրեն թողել է ուրիշի համար։ Իրենց ամուսնալուծությունից, Լենոնի մասից էդքան տարի անց ինքը անասելի ջերմ բան ա զգում Լենոնի նկատմամբ։ Ու էդ տխրեցնում ա, երբ մտածում եմ, որ հավանաբար իմ վերջն էլ տենց կլինի։ Ախր գրողը տանի, եթե սթափ դատենք, էն բոլոր տղաները, որոնց հավանել եմ, ինչ-որ բանով հիշեցրել են նախկինիս ու դադարել եմ իրենց հավանել, որովհետև արել են կոնկրետ ինչ-որ բան, որ նախկինս հաստատ չէր անի։ 

Կարծես թե ստացվում ա հերթական գրառումը նախկինի մասին։ 

Լուսինեին անհիշելի ժամանակներից չէի տեսել։ Ինքը դարձավ 15-րդ մարդը ում համոզել ու Հալդի եմ տարել։ Լիքը անկապ բաներից էինք խոսում։ Հետո Անիի պատմվածքից սկսեցինք խոսել։ Ասեց, որ Հայկն ու Անին էլ միասին չեն ու եթե միասին լինեին, Անին էդքան թույն չէր գրի։ Տխրեցի։ Ես սիրածս զույգերի բրեյքափը համարյա սեփականի չափ ծանր եմ տանում։ Ահավոր ա։ Անին ասում էր, որ երբ ինչ-որ մեկը գնում ա, էլ չի վերադառնում, որովհետև վերադարձողը արդեն ուրիշ մարդ ա։ Ու մենք նույն մարդը չենք գնալուց առաջ ու գալուց հետո, մենք տարբեր ենք։ Ու ես մտածում եմ, որ ես նույն մարդը չեմ ինչ երեկ էի ու ես ուրիշ կլինեմ մի շաբաթից ու հուսով եմ՝ կլինեմ ավելի լավը։ 

Լուսինեին ճանապարհելուց հետո երկար ավտոբուսին էի սպասում, հետո որոշեցի քայել։ Նորայրի տան մոտով անցնելիս պատշգամբին նայեցի ու մտածեցի, որ հաճելի ա ապրել մի քաղաքում, որտեղ քայլում ես ու հոպ, էս պատշգամբում քո ընկերներից մեկը առավոտները մեկ-մեկ թեյ ա խմում։ Ընդհանրապես հաճելի ա ապրել քաղաքում, որի բոլոր անկյուններում հիշողություններ ունես, անգամ եթե էդ հիշողությունները միշտ չի, որ հաճելի են։ 

Գլխումս անկապ, անկանոն ինչ-որ մտքերն են հա պտտվում։ Ու դժվար եմ հասկանում ինքս ինձ հիմա։ Ու ընդհանրապես դժվար ա։ Ամեն ինչ։ Ու հեշտ չի լինելու, երբեք չի հեշտանալու, զուտ մենք ենք սովորելու դժվարություններին։ Անժելի հետ գինեկոլոգիա պարապելիս հիշում եմ, որ ասեց, թե ոչ ոք հստակ չգիտի թե ոնց ա լինում, որ էրեխեն հենց էդ պահին ա որոշում ծնվել։ Ես քանի որ հակված եմ տափակ պսևդոբաներ մտածել, կարծում եմ, որ պատասխանը հենց դա ա․ երեխան որոշում ա ծնվել, որոշում ա, որ պատրաստ ա։ Ու էդ պահից սկսած սկսվում են իր կյանքի անվերջանալի դժվարությունները։ Կարծում եմ՝ պետք ա որ դժվար լինի սկսել խոսել, քայլել, հաշվել, մեծանալ։ Հատկապես մեծանալ։ 

Մամաս ինձանից նեղանում ա, որովհետև ես ժամանակ չունեմ ու հոգնած եմ։ Իսկ ես չգիտեմ, երկու աշխատանքի, մի կամավորության, սեպտեմբերի լիկվիդներիս պատրաստվելու, Գյումրիի սեմինարը պատրաստելու, թարգմանություններ անելու արանքում ո՞նց ճխտեմ անձնական կյանքս, ընկերներիս, ընտանիքիս ու գիշերները քնելս։ Կյանքը ոնց որ 58 համարի ավտոբուսը լինի իրիկունը 11-ին, ես վերջում մի կերպ ճխտված ինչ-որ մեկը ում համար սկի բռնվելու տեղ չկա, բայց ինքը փորձում ա ոտքի վրա մնալ։ Ու նենց, ոնց ինձ են կյանքի մեջ խցկել, տենց էլ ես եմ իմ կյանք խցկում լիքը բաներ։ Սովորաբար լիքը անկապ բաներ։ 

Միշտ իմացել եմ, որ 2020-ին իմ կյանքը ուրիշ ա լինելու, չգիտեմ ոնց, բայց իմացել եմ։ Ու հա, 2020-ին իմ կյանքը կլինի։

Որոշել էի, որ իմ տանը միշտ թարմ ծաղիկներ պետք ա լինեն։ Տուն գալիս խաչմերուկի ծաղկի խանութը բաց էր, ներս մտա, բայց վաճառող տատին քնած էր բազմոցին, ծածկոցն էլ ոտքերից գցել էր։ Ծածկոցը գցեցի ոտքերին ու դուրս էկա։ Ու ինձ մնացին չորացած երիցուկներս։ 

100 հարց, 100 պատասխան

1․ Էսօր կայացրած ամենաբարդ որոշումդ։

Մենակ էսօր չէ, ամեն օր ամենադժվարը տեղերից վեր կենալ որոշելն ա։ Դրանից հետո մնացած ամեն ինչ խաղ ու պար ա։

2․ Ամենադժվար որոշումը, որ կայացրել ես էս տարի։ 

Թումոյից դուրս գալը։ Ահավոր շատ էի սիրում գործս ու ահավոր դժվար էր էդ որոշումը ընդունելը, հետո իրականացնելը ու իրականացնելուց հետո առաջ գնալը։ Լիքը սիրած մարդկանց դավաճանած էի զգում։

3․ Մինչև հիմա կայացրածդ ամենաբարդ որոշումը։

Չզանգել, չգրել, չկարդալ հին մեյլերը, նամակները, չնայել հին նկարները։ Չմանրանամ։

4․ Ի՞նչ ես մոռացել։

Որ շատ փոքր էի, պապիս ինձ համար միշտ հեքիաթ էր պատմում։ մի հեքիաթ կար, շատ-շատ էի սիրում, բայց վերջը չեմ հիշում։ Հավանաբար երկքնից 3 խնձոր էր ընկնում։

5․ Ի՞նչ ես ուզում դառնալ, երբ մեծանաս։

Աաաա, շատ լավն ա էս հարցը։ Կենսաբան ու գրող։ Ու հետո, որ մեռնեմ ու գերեզմանիս վրա ծառեր տնկեն, ծառ կդառնամ :D 


6. Ո՞նց կնկարագրեիր էն իրավիճակը, հոգեվիճակը, որում հիմա դու ես։ 

Անկանոն ու անկանխատեսելի։ Ես չգիտեմ վաղը ինչ կլինի ու որտեղ կլինեմ։ Ես ոնց որ իմ գիտափորձը լինեմ, որը չգիտեմ ինչ արդյունք կունենա, բայց ես գոհ կլինեմ ցանկացած արդյունքից, որովհետև վերջիվերջո ինձ բացահայտում եմ, հասնում ինքնաճանաչման:


7. Ինչի՞ց ես նոստալիգիաների մեջ ընկնում։

Երգերից ու հոտերից։ 

8․ Եթե քեզ ապրելու 2 ժամ մնացած լիներ, ի՞նչ կանեիր։

Դարչինով ու չրերով չայ կսարքեի, նկարներիս արխիվները կնայեի ընթացքում երգ լսելով։ Կարող ա սիրածս մարդկանց վերջին անգամ գրեի, որ սիրում եմ իրանց։ Ու կտխրեի երևի մի քիչ։ 

9․ Աշխարհի ամենասիրուն բառը/բառերը։

Ես խոստանում եմ մի օր սիրածս բառերի մասին առանձին գրառում անել, բայց հիմա կարճ կասեմ՝ գարուն, արև, ոգելից։

10․ Ի՞նչն է ստիպում քեզ ծիծաղել։ 

Ամեն ինչը, ես ծիծաղում եմ ամեն ինչից։ 

11․ Ի՞նչ ես սովորել հորիցդ։ 

Ձեռք բռնել։ Ղզիկ բան եմ ասելու, բայց պետք ա պատմեմ։ Փոքր ժամանակ ես սարսափում էի արյան տեսքից։ Մի անգամ հիվանդ էի ու գիշերվա հազարին արթնանում եմ ու տեսնում, որ բարձս լրիվ արյուն ա, քթիցս արյուն էր գալիս ու չէր կտրվում։ Պատկերացրեք էլի ոնց վախեցած կլնեմ, 6 տարեկան էի էդ ժամանակ։ Սկսեցի բարձր լացել։ Մաման ու պապան էկան։ Իրանք էլ ինձանից պակաս չվախեցան։ Մաման սրբիչներ ու թաշկինակներ բերեց, ես անկապ զռռում էի։ Ոչ մի տեղս չէր ցավում, ուղղակի էդքան արյուն տեսնելով վախեցել էի, մտածում էի՝ մեռնում եմ։ Ու պապան էկավ գրկեց ու ափերի մեջ առավ ձեռքերս։ Մի քանի րոպեից արյունը կտրվեց, բայց պապան ձեռքս բռնած էր ու տենց էլ քնեցի։ Էդ ժամանակվանից երևի մտածում եմ, որ երբ ինչ-որ մեկը լավ չի ու վախենում ա, պետք ա իրա ձեռքը բռնել։ 

12․ Ի՞նչ ես սովորել մորիցդ։

Ո՞ր մեկը ասեմ։ Պատասխանատու լինել։ Ու լավ լինել, երբ ամեն ինչ անտանելի վատ ա։ Ու ջեմով պիրոգ սարքել։ Ու վաբշե, իմ մաման աշխարհի ամենակյանք արարածն ա։

13․ Լավագույն նվերը, որ երբևէ տվել ես ինչ-որ մեկին։

Շարֆ եմ գործել մեկի համար ում սիրահարված էի ու անկապ տեղը նվիրել։ 

14․ Լավագույն նվերը, որ դու ես ստացել։

Գործից դուրս գալուս օրը Գարիկի նվիրած կախարդական փայտիկը։ Հիմա ինքը բանալիներիս կապոցի վրա ա ու ես ամեն անգամ ալոհամորա անելով եմ տանս դուռը բացում։ 

15․ Օրվա մեջ քանի՞ անգամ ես նայում հայելու մեջ։ 

Ամեն անգամ լվացվելուց հետո։ Չեմ հաշվել, բայց հավանաբար բավականին շատ։ 

16․ Ըստ քեզ՝ ի՞նչ են ստանում ընկերներդ ձեր հարաբերություններից։

Ըմ, ես սիրում եմ լսել մարդկանց։ Ու ես ընդունում եմ մարդկանց։ Ու իմ տանը միշտ տեղ կա, ուտելիք ու չայ։ 

17․ Եթե պատահականորեն ընտրեին քո տարիքի 100 մարդու, ի՞նչ ես կարծում, իրենցից քանի՞սը ավելի երջանիկ կյանքով կապրեին քան դու։

Ախր էդ երջանկությունը նենց սպեցիֆիկ բան ա։ Ես օրինակ հիմա երջանիկ եմ։ Ու ինձ թվում ա իմ տարիքի 100 հոգուց քչերն ա, որ երջանիկ կարան լինեն, էն պատճառներով որ ես եմ երջանիկլինում։ Նենց որ, երևի ոչ մեկը։ 


18․ Դպրոցում ո՞ր առարկայից էիր ամենալավը։ 

Ըմ, ես դպրոցում գերազանցիկ եմ էղել։ Բայց երևի ամեն դեպքում գրականություն։

19․ Գործողություններ, որ ամենաշատն են քեզ բնորոշում։ 

Գիշերվա հազարին քայլելու գնալը ու լապտերներին նայելը։ Անկապ բաների վրա փողերը վատնելը ու ամսվա կեսը աղքատ գոյություն քարշ տալը։ Մոտ ու հեռավոր ապագայի պլանները կազմելը ու պարբերաբար էդ պլանները ավելի կատարելագործելը։ Միշտ պետք էղածից բարձր նշաձող դնելը։ Անկապ պատմությունների մեջ ընկնելը։ 


20․ Ի՞նչ պետք է անեն, որ դու քեզ "աջակցված" զգաս։ 

Էս վերջին մի քանի ամսվա ընթացքում ես սովորաբար ինձ լքված էի զգում ու էկա էն եզրահանգմանը, որ ինձ ոչ մեկի աջակցությունն էլ պետք չի։ Բայց եթե պատկերացնենք հիպոթետիկ իրավիճակ, որտեղ ես ինչ-որ մեկին դարդերս եմ պատմում, ինքը լուռ լսում ա ինձ, հետո իմ համար դարչինով չայ սարքում, միացնում աշխարհի ամենադեպրեսիվ երգերը ու մենք սկսում ենք եղանակի մասին խոսալով չայ խմել, ես ինձ շատ աջակցված կզգամ։ :D 

21․ Ինչո՞վ ես թաքուն հիանում։

Ես սովորաբար բացահայտ եմ հիանում։ Ու լիքը բաներով։ Օրինակ երթևեկությամբ։ Ահավոր սիրուն երևույթ ա։ Ու ընդհանրապես կյանքը շարժման մեջ շատ սիրուն ա ու կյանքը միշտ ա շարժման մեջ։

22․ Օրվա ո՞ր ժամերին ես ավելի ակտիվ ու ի՞նչ ես անում սովորաբար էդ ժամանակ։

Իրիկունը 9-3-ը ընկած հատվածում։ Ես մի քիչ բու եմ։ Սովորաբար եթե ինչ-որ բան պետք ա սովորեմ, աշխատում եմ էդ ժամանակ անել։

23․ Առանց ինչի՞ երբեք տնից դուրս չես գա։ 

Արևիս։ Էնքան էլ արև չի։ Հնդկացիական լեզուներից մեկով էդ նշանակում էր՝ ներդաշնակություն։ 

24․ Կա՞ երազ, որ հաճախ է կրկնվում։ 

Փոքր ժամանակ կար, դեբիլ մղձավանջ էր։ Ամեն անգամ նույնությամբ կրկնվում էր։ Հիմա հաճախ եմ տեսնում թե թռնում եմ երազում։ Էդ երևի միակ կրկնությունն ա։ 

25․ Ե՞րբ ես ապահով զգում։ 

Միշտ, երբ իմ տանն եմ։ Կապ չունի, որ իմ 4 պատից դուրս կարա աշխարհի վերջը լինի, ներսում միշտ ապահով ա։ 

26․ Քեզ հետ պատահած ամենալավ բանը։ 

Անժելը։ Իրոք։ Ինքը լավագույն ընկերն ա, որ ես ունեմ։ Ու մենք կարանք գորգոռանք ու մուննաթ գանք իրար վրա, կարանք օրերով ու ամիսներով չխոսանք իրար հետ, ոչ թե որովհետև կռված ենք այլ ուղղակի ժամանակ չունենք, բայց մեկ ա մենք միշտ կանք իրար համար ու դա ահավոր թույն ա։ 

27․ Ի՞նչ կուզեիր, որ մարդիկ ասեին քո մասին, երբ մեռած կլինեիր։ 

Ես չէի ուզի, որ ինչ-որ բան ասեինք։ Բայց հավես կլիներ, եթե հիշելիս սենց նոստալգիկ ժպտային, մի քիչ հուզվեին, բայց էլի ժպտային։ Ես սիրում եմ, որ մարդիկ ժպտում են։


28․ Գիտության մեջ ի՞նչն ա ամենաթույնը։ 

Ասենք ահավոր թույն ա գիտությունը ընդհանրապես, ի՞նչ ասեմ։ Էդ ոնց որ կախարդանք ա։ Ուղղակի կախարդական բաները լինում են ոչ թե հոկուսպոկուս ասելով, այլ տարիների քրտնաջան ու կախգլուխ աշխատանքի շնորհիվ։ 

29․ Ինչի՞ վրա ես հավեսով գումար ծախսել։

Նոր տարվան տնեցիքի համար նվերներ առնելու։ էս իմ ամենասիրած երկու բաների կոմբոն ա՝ նոր տարի ու նվեր առնել։

30․ Ի՞նչ վատ սովորություն ունես։ 

Ես կարամ օրերով աղբը չթափեմ, որովհետև ալարում եմ։ 

31․ Ինչի՞ համար ես շնորհակալ։ 

Լուրջ եմ ասում, ամենաշատը շնորհակալ եմ նախկինիցս ինձ թողնելու համար, ոնց որ թևեր ստացած լինեմ։ 

32․ Ինչի՞ն ես նախանձում։ 

Ես սովորաբար չեմ նախանձում, ավելի ճիշտ՝ չէի նախանձում մինչև էս ամառ։ Հիմա նախանձում եմ բոլոր էն մարդկանց, ովքեր էս ամառ արձակուրդ են ունեցել։ 

33․ Պատկեր, որ երբեք չես մոռանա։ 

Արևածաղիկները։ 

34․ Դեպք, երբ քիչ էր մնում մեռնեիր։ 

Մի քանի տարի առաջ տատիս ու պապիս տանն էի։ Գիշերվա հազարին վեր կացա անսովոր աղմուկից։ Աչքերս բացեցի ու ջոկեցի, որ մահճակալս շարժվում ա, լամպը շարժվում ա, գրողը տանի, ամեն ինչ շարժվում ա, գրողը տանի, երկրաշարժ ա, գրողը տանի, մեռնելու եմ։ Բնականաբար չմեռա։ Ընդամենը թեթև ցնում էր, մի 5 - 6 բալանոց երևի։ Բայց ահավոր էր։ Սաղ կյանքս աչքիս առաջով անցավ ու հասցրեցի ափսոսալ չարածս բաների համար։ Ու ամենավատը էն էր, որ տեղիցս չէի շարժվում, սպասում էի, թե երբ ա առաստաղը գլխիս ընկնելու։ 

35․ Եթե նմանակ ունենայիր, ի՞նչ կաներ ինքը քո համար։ 

Եսիմ, երևի ինքը կաշխատեր մեզ պահելու համար, ես էլ առավոտից իրիկուն գրադարան կգնայի ու կսովորեի։ Վայ, ինչ վատն եմ ես, շահագործում եմ խեղճին։ 

36․ Դրախտը քո պատկերացմամբ։ 

Դրախտում կասայի մոտ հերթ չեն կանգնում, որովհետև ամեն ինչ էնքան իդեալական ա, որ հենց յասնում ես կասային, քեզանից առաջ էղած մարդը ժպտում ա քեզ ու գնում ա։ 

37․ Բա դժո՞խքը։

Դժողքը էդ երթուղային ա, որտեղ դու լուսամուտի մոտ ես նստած, կողքիդ նստած տատին ասում ա՝ բացի էդ պատուհանը, հետևիդ նստած պապին թե՝ փակի էդ պատուհանը ու դու պարտավոր ես անել էն ինչ իրանք ասում են։ Երթուղայինում այլանդակ ռաբիզ ա, ականջակալիդ մի կողմը փչացել ա, էն մյուսն էլ խշշում ա, դուք խցանման մեջ եք ու անընդահտ քեզ 1000 դրամանոց են տալիս ու ասում՝ էս մի հատ կփոխանցեք։ 

38․ Ե՞րբ իմացար։ 

Էս հարցի իմաստը չեմ հասկանում, բայց գրում եմ որ հաշիվը չխառնվի։


39․ Ի՞նչ կարող ես անել ավելի լավ, քան անում ես հիմա։

Կարամ ավելի լավ գրեմ, բայց սենց անկապ գրելը դզում ա մի տեսակ։

40․ Ե՞րբ ես դու ավելի դու։

Խմած ժամանակ։

41․ Ի՞նչ գերբնական կարողություն կուզեիր ունենալ։ 

Կուզեի գերխելացի լինել։ Էն որ էնքան խելացի, որ պետք չէր լինի մարդկանց մտքերը կարդալ, որովհետև մի քանի վայրկայանում կհաշվեի բոլոր հնարավոր ելքերը։ Ու դրա հետ նաև որ կարենայի թռնել, իդեալական կլներ։

42․  Եթե 3 ցանկություն իրականցնելու հնարավորություն ունենայիր, ո՞րը կլիներ երկրորդ ցանկությունդ։ 

Սոկոյի համերգ կուզեի։ 

43․ Ի՞նչ գերբնական կարողություն ունես։ 

Համով չայեր եմ սարքում։

44․ Եթե 100 միլիոն դոլար գումար շահեիր, առաջինը ի՞նչ կառնեիր։ 

Աստվածներ, էդքան փողը ի՞նչ էի անելու։ Ի՞նչ լավ ա չեմ շահել։ Եսիմ, լիքը անկապ փուչիկներ կառնեի։ 

45․ Աշխարհում ամենասիրուն/հաճելի/հանգստացնող ձայնը։ 

Ծղրիդների ձայնը, բայց որ հեռվում ինչ-որ տեղ գետ էլ լինի։ 
What’s perfect about your life?

46․ Ի՞նչ ես երգում, երբ մենակ ես։ 

Ես մենակ մենակ ժամանակ եմ երգում։ Խառը, կախված ա նրանից թե էդ ժամանակ ամենաշատը ինչ եմ լսում։ Հիմա օրինակ Placebo-ի I Know-ն ա անընդհատ գլխիս մեջ։

47․ Իրավիճակ, երբ էնքան էիր ամաչում, որ ուզում էիր գետինը մտնել։ 

Ըմ, ես երևի անամոթ եմ, բայց տենց բան չեմ հիշում։


48․ Օրվա ընթացքում ինչքա՞ն հաճախ ես մտածում փողի մասին։ 

Ընդհանուր առմամբ ես փողի մասին ամսվա մեջ երեք անգամ եմ մտածում՝ տանս վարձը տալիս, ապառիկս ու կոմունալներս վճարելիս։ 

49․ Ո՞վ է փողի հանդեպ քո վերաբերմունքի վրա ամենամեծ ազդեցությունը ունեցել։ 

Պապան։ Մաման միշտ կռվում ա մեր հետ, որովհետև մենք չգիտենք ճիշտ ծախսել :)) 

50․ Մի բան, որում համոզված ես։ 

Լավ ա լինելու։ 

51․ Պատմիր մեծագույն ձախողումներիցդ մեկի մասին։ 

Ուրեմն կուրսայինս չէի ներկայացրել, լիկվիդ էի մնացել։ Էդ առանձին  հեքիաթ ա, մի օր կարող ա պատմեմ։ 2 շաբաթ հետո դեկանատից համարս են ուզում, ես էլ մտածում եմ՝ ուզում են ռադ անեն, իմ ոտով գնում եմ մոտները։ Ասում են՝ լսի, կներես, քո կուրսայինը կորցրել ենք, կարա՞ս նորից տպես բերես։ Ասում եմ՝ գիտե՞ք ինչ, ես կուրսայինս չեմ ներկայացրել ու լիկվիդ եմ։ Ասում ա՝ ո՞նց, բա էս ինչ գնահատական ա։ Ասում եմ՝ չգիտեմ, դուք պարզեք ու հպարտ ինչպես դեբիլը դուրս գնում դեկանատից գիտակցելով, որ ես կարայի asdf տպեի ու լիկվիդ չլինեի։ 

52․ Ի՞նչ որ բան, որի համար արժանապատվությունդ մի կողմ կդնեիր։

Ոչ մի բան։ Մեկ-մեկ ինձ թվում ա, որ ես ահավոր հավակնոտ ու քիթը բարձր մարդ եմ։ 

53․ Ի՞նչ ա ասում ներքին ձայնդ։

Ներքին ձայնս հիմա երգում ա։ Ասում ա 
Go on, go on, go on and find your light, now
Go on, it’s alright
We all feel something similar
Sometimes. 


54. Ի՞նչ հանցանք գործելու մասին ես մտածել։

Բանկ թալանելու, բանտից մարդ փախցնելու, հետո իրա համար փաստաթղթեր կեղծելու ու մի անգամ էլ սպանության։ 

55․ Մամայիդ մեջ ի՞նչն ես ամենաշատը սիրում։ 

Էն որ ասում եմ՝ էսինչ դեբիլ բանն եմ անելու, ինքն էլ ասում ա՝ հա բա չէ։ Էդ ինձ ահավոր մոտիվացնում ա ու ես անում եմ հերթական դեբիլ բանը։

56․ Բա պապայի՞դ մեջ։ 

Էն որ կապ չունի թե ինչքան վատ ա ամեն ինչ, ինքը միշտ գիտի որ լավ ա լինելու։ 

57․ Օր, որ կուզեիր էլի ապրել։ 

Իրականում ես կուզեի վերջում կյանքս ամենասկզբից նույնությամբ նորից կրկնել։ Ասենք ահավոր սիրուն ա ամեն ինչ։ 


58․ Ի՞նչն ա քո մոտ ահավոր, աննկարագրելի լավ ստացվում։ 

Ինչ-որ շատ կարևոր, շատ լուրջ, շատ հետաքրքիր պահի  ինչ-որ ահավոր, դեբիլ բան ասելը ու սաղ հարամելը։ 


59․ Ի՞նչ ես ուզում, որ մարդիկ մտածեն քո մասին առաջին հանդիպման ժամանակ։ 

Ի՞նչ ուզում ա թող մտածեն։ Բայց ցանկալի ա նտածեն իրականությանը համապատասխանող բաներ։ Օրինակ որ ես շատ կյանք եմ :)) 


60․ Ե՞րբ ես ամենաշատը վախեցել։ 

Էն պատմածս երկրաշարժի օրը։

61․ Ի՞նչն ա ահավոր վատ ստացվում մոտդ, բայց մեկ ա սիրում ես անել։ 

Նկարելը։

62․ Ի՞նչ զենք կկրեիր զոմբի ապոկալիպսիսի ժամանակ։

Նետ ու աղեղ։ Ահավոր սիրուն զենք ա։ 

63․ Եթե քեզ ահավոր ընտրության առաջ կանգնեցնեինք, թե մենք վերցնում ենք քո հինգ զգայարաններից չորսը ու քեզ թողնում մեկը, ո՞րը կպահեիր։ 

Լսողությունս։ Որ գոնե երաժշտություն ու ձայներ ունենայի։ 

64․ Ի՞նչ ես սիրում պատրաստել։ 

Նոր տարվա հանդես։ Լրիվ լուրջ :)) 

65․ Ի՞նչ ես շատ լավ եփում/թխում/պատրաստում։

Ըմ, մենակ ապրելու շնորհիվ ես համեստաբար կասեմ, որ շատ լավ եմ եփում։ Բայց երևի խնձորով պիրոգ։ 

66. Ի՞նչ գյուտ կուզեիր անել։ 

Սարք կստեղծեի, որ գլխիդ դնեիր 5 րոպե ու քեզ թվար թե 10 ժամ քնել ես ու թարմացած արթնացել։ Ու իմ բոլոր խնդիրները կլուծվեին։ :)) 


67․ Հարյուր պատահական ըտնրված մարդկանցից խելացիության ո՞ր հորիզոնականում կլինեիր։ 

Առաջին քսանի մեջ կլինեի։


68․ Որտե՞ղ կուզեիր լինել հենց հիմա։ 

Ինչ-որ բարձր Ալպերոտ տեղում, որ լիքը ծառեր լինեին ու իմանայի որ 2 շաբաթ արձակուրդ ունեմ։ 

69․ Եթե մեկ օրով ուրիշ մարդ լինելու հնարավություն ունենայիր, ո՞վ կլինեիր։

Սպայդրմենը։ 

70․ Ինչի՞ց ես քեզ ուժեղ զգում։ 

Երբ տանս ինչ-որ խնդիր ա լինում, ասենք պետք ա փոխել բաղնիքում ինչ-որ խողովակ, ու ես դա մենակ անում եմ։ 

71․ Ամենամեծ վիրավորանքը, որ հասցրել ես ինչ-որ մեկին։

Ու երևի միակ բանը, որի համար ինձ չեմ ների։ Ես անցած տարի ահավոր նեղացրել եմ Անժելին, բայց չեմ ասի թե ինչ եմ ասել։ 

73․ Էն երեք բառերը, որ կուզեիր լինեին գերեզմանաքարիդ։

Այ մարդ, ես գերեզմանաքար չեմ ուզում։ 

74․ Առաջին միտքը, որ ունենում ես արթնանալիս։ 

Էլի՜, լավ ինչի՞ համար։ 

Ես չեմ սիրում արթնանալ։ 

75․ Ինչ-որ բան, որից անհանգստացած կարթնանաս գիշերվա հազարին։ 

Մի անգամ երազիս տեսել էի իբր թեյնիկը միացրած եմ թողել գազի վրա ու քնել ու տունս համարյա պայթելով ա։ էդ երազից եմ վերջին անգամ գիշերվա հազարին վեր թռել ու վազել խոհանոց ստուգելու, որ թեյնիկը միացրած չի։ 


76. Եթե ինչ-որ մեկին անանուն ինչ-որ բան ասելու լինեիր, ի՞նչ կասեիր։ 

Ես անանուն լինել չեմ սիրում։ Մարդիկ սովորաբար գիտեն իմ կարծքը իրենց մասին։ 

77․ Ու՞մ կուզեիր ներել ու մոռանալ։ 

Մոռանալ չեմ ուզում ոչ մի բան ու ոչ մեկին։ հիշողություններս ահավոր թանկ են ինձ համար։ Իսկ ներել, ես միշտ բոլորին ներում եմ։ 

78․ Եթե հնարավոր լիներ ազատվել քո պարտականություններից մեկից, որի՞ց կազատվեիր։ 

Ամեն օր մամայի հետ հեռախոսով խոսալուց ու հավաստիացնելուց, որ լավ եմ։ 

79․ Ո՞ր մարդիկ են քեզ ամենաշատը նյարդայնացնում։ 

Էն որ փոքր քաք են, բայց իրանց մեծ քաքի տեղ են դնում։ Կներեք։ Էն որ խաղում են ինչ-որ մեկի դերը, որը իրանք չեն։ 

80․ Քո ամենուժեղ կողմը։ 

Ահավոր նպատակասլաց եմ։ 

81․ Քո ամենաթույլ կողմը։ 

Ես հեշտ ընտելանում եմ մարդկանց։ 

82․ Ո՞նց ես ուրիշների նկատմամբ սերդ արտահայտում։

Իրանց համար ուտելիք եմ սարքում։ 

83․ Ինչի՞ ես հիմա էս սենյակում։

Որովհետև տանն եմ ու գնալու ուրիշ տեղ չունեմ։

84․ Ե՞րբ ես վերջին անգամ ներել ինչ-որ մեկին ինչ-որ բանի համար կամ ներվել ինչ-որ մեկից ինչ-որ բանի համար։ 

Ներելը չգիտեմ, բայց ներվելը էսօր առավոտ։ Մի պապի ասեց լիֆտը պահեմ, բայց ես ուշ լսեցի, տենց ներսից գոռացի՝ կներեք, ինքն էլ թե՝ ոչինչ։

85․ Ամենամեծ սխալը, որ երբևէ արել ես։ 

Մեծ սխալ չի, զուտ կարծում եմ ավելի ճիշտ կլիներ, որ հուլիսի 13-ը ուրիշ ընթացք ստանար։ 

86․ Ի՞նչ ես թաքցնում։ 

Տնեցիքին դեռ չեմ ասել, որ երկրորդ բակալավր եմ անելու, իրենք դեռ պատրաստ չեն էդ նորությունը լսելուն։ :)) 

87․ Հարց, որի պատասխանը երբեք չես իմանա։ 

Ինչպիսին կլիներ իմ կյանքը, եթե էս տարկետման մասին օրենքը չլիներ։ Ու հա, երբեք, երբեք չեմ իմանա։ 

88․ Ինչի՞ց ես ամաչում։

Ոչմիբանից։

89․ Ի՞նչն է քեզ կանգնեցնում։ 

Միտքը, որ ցավացնում եմ ինչ-որ մեկին, սովորաբար՝ մամայիս։

90․ Որևէ գաղտնիք։

Ես մինչև բոլորովին վերջերս ձեռքերս ու ոտքերս վերմակի տակ էի քնում, որովհետև մանկությունից նմացած վախի պես բան կար, որ ինչ-որ մեկը մահճակալի տակից կարա քաշի ձեռքերդ ու ոտքերդ։ 

91․ Ո՞նց ես մարդկանց մաիպուլացնում, որ անեն էն, ինչ դու ես ուզում։ 

Քանի որ ես շատ լավն եմ, ես մարդկանց չեմ մանիպուլացնում, իրանք ինքնակամ անում են էն, ինչ ես եմ ուզում։ 


92․ Ե՞րբ ես վերջին անգամ ներողություն խնդրել։ 

Ասեցինք դե վայ, էսօր առավոտ։ Դրանից հետո էլ էկել եմ տուն ու տանը մենակ եմ էղել, թե չէ մի հազար անգամ էլ խնդրած կլինեի։ 

93․ Ամենամեծ սուտը, որ ասել ես ինքդ քեզ։ 

Ամեն ինչ ավելի վատ կարար լիներ։ 

94․ Ո՞ր պահից հասակցար, որ մանկությունդ վերջացել ա։

Պապիս մահվան օրը։ 

95․ Ի՞նչն է պակասում քո կյանքում։ 

Վագոն տնակն ու վարորդական իրավունքը։

96․ Հավատու՞մ ես գերբնական ուժերին։

Չգիտեմ, իրոք չգիտեմ։ 

97․ Ինչի՞ց ես պատրաստ հրաժարվել։ 

Սառնարանում հիմա երկու շիշ գարեջուր կա, մեկից պատրաստ եմ հրաժարվել։ 

98. Ինչքա՞ն հաճախ ես մարդկանց խաբում։ 

Վերջերս բավականին հաճախ։ Բայց անվնաս ստեր են։ Ասենք մաման հարցնում ա՝ ի՞նչ ես անում, ասում եմ՝ լվացք, ոչ թե օր արդուկն եմ սարքում։ Չգիտեմ ինչի։ Առաջ սենց չէի, հիմա լիքը դեբիլ բաներ, որ ասենք պետք չի էլի խաբել, խաբում եմ ու ճիշտը չեմ ասում։ 

99․ Ինչի՞ էիր պատասխանում էս հարցերին։ 

Եսիմ, երևի ավելի շատ ինքնաճանաչման համար։ Հետաքրքիր կլինի տարին մի անգամ էս հարցերի վրայով անցնելն ու պատասխանները համեմատելը։

100․ Կա՞ ինչ-որ բան, որ կուզեիր ասել։ 

Մեկ-մեկ ես ահավոր շատ ուզում եմ տզտզալ ու դարդերս պատմել, բայց հետո ջոկում եմ, որ պետք չի։ 

Սիրելու մասին

Էս էն սիրելու մասին չի լինելու, որ մտածում եք։ Էս գրառումը տունը սիրելու մասին ա։ 

Անգլերենում կա house ու կա home ու կա էս  դեբիլոտ երգը, որ ասում ա՝ This house no longer feels like home․ Յանի ամեն տեղ, որ ապրում ես, տուն չի էլի։ Սկզբում մտածում էի՝ անարդար ա, որ անգլերենում կա էդ գաղափարական տարբերությունը բառերի մեջ։ Հետո, ավելի ճիշտ հենց նոր, հասկացա, որ հայերենում էլ ունենք բնակարան ու տուն բառերը։ Ու որ խորանում ես, բնակարանը մի տեղ ա, որտեղ բնակվում ես, բայց պարտադիր չի, որ ինքը լինի նաև տունդ։ Ու ես երևի երջանիկ եմ, որովհետև ես տուն ունեմ։

Ինքը աշխարհի ամենալավ ու ամենահարմարավետ տունը չի։ Պատուհանները սովետական փայտե պատուհաններ են, մի մասը ներկել եմ, մի մասը՝ չէ, ու էդ չներկած հատվածներից ներկը չորանում, պլոկվում ու թափվում ա։ Փոքր ա ու ես չեմ պատկերացնում, թե ոնց եմ միանգամից 5 հյուր ունենալու, ասենք, օրինակի համար։ Պատերը բարակ են, իսկ հարևանս խռռացնում ա ու ես քնելուց առաջ լսում եմ իր խռռոցը։ ՈՒ հետո շենքի վերջին հարկում ա ու շենքում վերելակ չկա։ Բայց երբ նոր էկա, ավելի վատ էր։ Պատուհանն ու պատշգամբը ներկեցի ու էս քանի օրը կավիճներով սիրուն բաներ կնկարեմ պատշգամբում։ Խոհանոցս մի տեսակ տխուր էր թվում ու ես պատերից մեկի վրա դեղին բծեր արեցի, դռան ապակուն էլ ծով, կղզի ու արև նկարեցի։ Ոնց որ 4 տարեկան փոքր էրեխես արած լինի։ Մահճակալիս դիրքը էնպիսին ա, որ առավոտ աչքերս բացելիս առաջինը խոհանոցի դուռն եմ տեսնում ու նենց հաճելի ա, կապ չունի որ նկարածս հեչ էլ գլուխգործոց չի։

Բաղնիքի խողովակների հետ կապված ինչ-որ խնդիր կար։ Դե ես էլ լավ չեմ ինչ-որ մեկից օգնություն խնդրելուց ու մենակ դզմզեցի էդ խողովակները։ Հետո գազի հետ խնդիր կար, ինչ-որ տեղից արտահոսում էր։ Իրականում ընդամենը մի փականն էր փչացել, 15 րոպե չտևեց դզելը։ Բոլոր էլեկտրական լամպերը փչացած էին, բայց դե խողովակները փոխելուց ու գազօջախը դզելուց հետո, ստից լամպ փոխելը ի՞նչ ա որ չանեմ։

Հիմա սիրուն վարագույրներ եմ կախել ու երբ ուզում եմ, տունս լուսավոր ա, երբ ուզում եմ մթնում ա։ Տատից ցրած ինչ-որ շալ ունեի, հասկացա, որ ինքը իդեալական սփռոց կլինի ու հիմա համ էլ իդեալական սփռոց ունեմ։ Մի քիչ որ ազատ ժամանակ ունենամ, մի յոթ բարձ էլ կկարեմ ու տունս իդեալական կդառնա։ Հա, ու երբ կավիճներով նկարեմ բակլոնում։

Իմ տունը իդեալական չի, բայց ես սիրում եմ իրան, իրոք։ Եթե հակարծ բացակայում եմ տնից մի քանի օրով, անմարդկային շատ կարոտում եմ ու ինձ թվում ա՝ ինքն էլ ինձ ա կարոտում։ Ու մտածում եմ՝ ես տանս էսքան չէի սիրի, եթե ամեն ինչ իդեալական լիներ ու ես չաշխատեի իր վրա։ Մտածում եմ, որ ես եմ իրան տուն սարքել։

Նույնը նաև երևի երկրի դեպքում ա։ Մեր էս տանը, լիքը խնդիրներ կան, խողովակները տրաքած են, հովհարային անջատումներ են լինում անընդհատ ու հատակն էլ անտանելի ճռռում ա անգամ շնչելիս, բայց մենք պետք ա իրանից տուն սարքենք։ Թե չէ սենց բնակարան էլ կմնա, որտեղ մարդիկ կապրեն, մինչև ավելի լավ տարբերակ գտնելը։

Սովորական հեքիաթ 1

 
















Կար չկար մի աղջիկ կար: Կարելի է ասել՝ սիրունիկ էր, բայց աչքի չընկնող։ Իր ոչ մի բանը յուրահատուկ չէր՝ ոչ աչքերը, ոչ մազերը, ոչ էլ արտառոց դիամգծեր ուներ։ Ոմանք անգամ մի փոքր տարօրինակ էին համարում, որովհետև ամեն ինչից ժպտում էր ու ամեն ինչից լաց լինում, ամեն ինչի համար շնորհակալություն հայտնում ու ամեն անգամ անգամ աննշան սխալ անելիս ներողություն խնդրում։ Անունը թող լինի Բլու էր։ Ուրեմն էս Բլուին բոլորը սիրում էին։ Ավելի ճիշտ՝ համարյա բոլորը։ Բայց դե հեքիաթին ինտրիգ է պետք։

Իրանց գյուղում մի պառավ էր ապրում, ով ասում էին Սալեմից ջարդի ժամանակ մազապուրծ է փախել։ Իրանց տոհմից մենակ ինքն էր փրկվել ու ինքը Բլուին չէր սիրում,
չգիտեմ, երևի որովհետև իր մանկության տարիները, որոնք ենթադրվում է, որ պետք է լինեին գունավոր, ոնց Բլուինն էին, արյունոտ էին ու երևի էդ արյունը հավաքվել էր իր աչքերում, ժամանակի ընթացքում չորացել, սևացել, ու ինքն էլ սկսել էր ամեն ինչ սև տեսնել։

Գյուղում ոչ ոք չգիտեր, թե ինչ է էդ պառավի անունը, որովհետև ամեն անգամ, երբ հարցնում էին, նոր  անուններ էր ասում, ամեն անգամ ինչ-որ նոր, չկրկնվող անուն ու ոչ ոք չգիտեր թե էդ անուններից որն է իրականը, որը՝ չէ։ Բոլորը վախենում էին իրանից ու երևի եթե գոնե անունը իմանային, էդքան չվախենային։

էդ պառավի տունը անտառին մոտիկ էր, ոնց սովորաբար լինում է հեքիաթներում, ու երեխաները աշխատում էին շրջանցել էդ տունը, որովհետև, դե բոլոր երեխաներին քնելուց առաջ պատմել են հավանաբար Հենզելի ու Գրետելի մասին ու էլի նմանատիպ այլ հեքիաթներ, որտեղ մենակ, չամուսնացած, ծեր կինը ներկայացվում է որպես կախարդ։ Նորմալ է, որ երեխաները վախենային մեր պառավից։ Բայց Բլուն մի տեսակ չէր վախենում։
Էդ էրեխեն փոքր ժամանակվանից պաշտում էր կատուներին, իսկ մեր պառավը 12 սև-սև կատու ուներ՝ մեկը մեկից փափուկ ու տաք։ Ոնց որ գիշերը կտրած ու գիշերից կարած լինեին էդ կատուներին, աչքերի փոխարեն էլ աստղեր էին դրել ու թաթերի մոտ սևի վրա մի թեթև աստղափոշի շաղ տվել, որովհետև թաթերի մոտ շատ քիչ, համարյա չերևացող սպիտակ մազեր էին։ Բլուն էդ կատուներին ահավոր շատ էր սիրում, իսկ կատուները հակված են սիրել էն արարածներին, ովքեր իրենց են սիրում։
Աղջիկը ամեն առավոտ մի մեծ շիշ կաթ էր բերում կատուների համար ու կարկանդակ՝ կատուների տիրուհուն։

Հա, մոռացա ձեզ տարածքի աշխարհագրությանը ծանոթացնել։ Ուրեմն էս Բլուենց տունը գյուղի մի ծայրին էր, մեր պառավինը՝ մյուս։ Ու կար գետ, որ գյուղը էրկու մասի էր բաժանում
ու ընդհանուր գյուղը շրջապատված էր անտառով՝ մեծ ու խիտ,իսկ անտառից էն կողմ լեռներ էին։ Յոթ լեռները։ Բոլոր հեքիաթների նման։ Իսկ լեռներից էն կողմ ասում էին ծովն էր իր փարոսներով, նավերով ու ձկնորսներով։ Բայց գյուղից ոչ ոք էդ ծովը դեռ չէր տեսել,
որովհետև 7 սարերի արանքում թաքնված գյուղում ամեն ինչ լավ էր ու ոչ մեկին ոչինչ չէր ստիպել մինչև էդ իրենց ապահով տարածիքց դուրս գալ։ Տեղները տաք էր, փորները՝ կուշտ, էլ ի՞նչ էր պետք։ Էս պատմում էի, որ իմանաք, որ ամեն անգամ պառավի տուն գնալիս, Բլուն ստիպված էր կամրջով անցնել գետը, իսկ կամրջի երկու կողմում ընդհանուր մեծ հրապարակ էր։

Էս հրապարակում տարին մի անգամ գալիս էին գնչուները ու ինչ-որ հնարքներ ցույց տալիս։
Ոչ ոք չգիտեր, թե որտեղից են գալիս էդ գնչուները։ Իրենց մեծերը սովորաբար չէին սիրում, որովհետև դե իրենց արտաքինը վստահություն չէր ներշնչում։ Ասենք, ո՞վ ա տեսել տղեն ականջօղ հագնի։ Գետինը մտնի ավելի լավ ա։ Բայց դե էս Բլուն բոլորին սիրում էր։ Շատերը դա կապում էին երեխայի անփորձության հետ։


Ու էս մեր Բլուն անհամբերությամբ սպասում էր տարվա էն միակ օրվան, երբ գնչուները էլի իրանց մոտ կգան։ Ու վերջապես գալիս է էդ օրը։ Առավոտ շուտ տնից դուրս է գալիս, վերցնում է կաթն ու պեչենրները, տանում, կատուների հետ խաղում, բարևում պառավին (իրանք չէին խոսում իրար հետ, մենակ բարև ձեզ, ցտեսություն, շնորհավոր ամանոր, էս էր էն բառերը որ փոխանակում էին) ու սովորականից արագ վերադառնում, որ կարողանա երկար մնալ գնչուների մոտ ու որ մաման չիմանա։ Որովհետև հաստատ չէր ողջունի իր գնչուների մոտ գնալը։ Չպատմեմ, թե ինչեր էին ցույց տալիս գնչուները։ Հարյուր տարվա մենության մեջ Մարկեսը շատ սիրուն պատմել ա ամեն ինչ ուղղակի ստեղ կար  մի գնչու՝
մաթեմատիկոս, ում էս Բլուն շատ էր սիրում, որովետև ամեն անգամ հավես բաներ էր բացատրում, իքսերից ու իգրեկներից էր խոսում, հավասարություններից ու անհավասարություններից, ու էդ բիձուկից անգամ մյուս գնչուներն էին ազդվում, որովհետև իր կախարդանքը ամենաբարդերից էր ու քչերին տրված։
էս անգամ բիձուկի տաղավարը շատ գունավոր էր։ Ինչ-որ լայն ու բարձր պահարան էր՝
լիքը դարակներով ու դարակներում ինչ-որ գունավոր ու փայլփլուն կաթիլներ էին, կողքին՝ ցուցանակ, վրան էլ գրված էր Հավանականությունների տեսություն կողքից էլ փոքր տառերով ու վատ ձեռագրով ավելացրել էին Կաթիլներին ձեռք չտալ, վտանգավոր են։ Ամեն անգամ, երբ ինչ-որ մեկը անցնում էր էդ պահարանի մոտով, կաթիլները վերադասավորվում էին ու փոխում գույները։ Բլուի ուշադրությունը էդ միանգաից գրավեց։ Վազեց մոտը ու երկար լուռ նայում էր, հետո համարձակություն հավաքեց ու հարցրեց, թե ինչ ա էդ ու ինչի են գույները անընդհատ փոփոխվում։
— էս բոլոր հնարավոր ելքերի պահարանն է,- պատասխանեց բիձուկը,- ամեն անգամ, երբ ինչ-որ մեկը անցնում է պահարանի կողքով, կաթիլները զգում են էդ մարդուն, ճանաչում ու դառնում էն բոլոր հնարավոր տարբերակները, որ կարող են լինել էդ մարդու հետ բոլոր հնարավոր տիեզերքներում։
— Այսի՞նքն,- հարցնում է Բլուն։

Ստեղ պապին սկսում է խոսալ մուլտիվերսների մասին։ Դե դուք դա շատ լավ գիտեք, դրա համար էլ չեմ կրկնում։ Բայց Բլուն չգիտեր ու բերանը բաց լսում էր։

— Հիմա եթե ես էստեղից մի կաթիլ վերցնեմ, ի՞նչ կլինի։
— Դու կփոխանակվես էն տիեզերքի տարբերակիդ հետ, որը ընտրել ես, հավանաբար,- պատասխանում ա բիձուկը,- ավելի ճիշտ՝ չէ, չես փոխանակվի։ Էդ ուրիշ տիեզերքի տարբերակդ կմիանա ինչ-որ առումով քեզ։ Դու կհիշես քո ապրած կյանքը, բայց պատասխանատվություն կկրես նաև էն մյուս տիեզերքում ապրածդ կյանքի համար արդեն էս տիեզերքում։ Հավանաբար։ Ամեն ինչ իրականում շատ խառն ու բարդ է։ Ես էլ դեռ լրիվ չեմ ջոկել,- ասում է բիձուկը,- էս ահագին բարդ մաթեմատիկա է։ Բայց զգույշ չկպնես հանկարծ։ Չեմ ուզում քեզ վատ բան լինի քանի լրիվ չեմ պարզել, թե էս ոնց է աշխատում։
— Լավ, - ասում է Բլուն, չնայած որ մեռնում էր հետաքրքրությունից ու ուզում էր կպնել կաթիլներից գոնե մեկին, որովհետև միշտ մտածել էր՝ իսկ ի՞նչ, եթե ուրիշ տիեզերքում էլ կամ ես, իմ այլ տարբերակը ու ինքը ինչ-որ արկածներով հարուստ ու հետաքրքիր կյանքով է ապրում ու հետո փոփոխվող գույները ահավոր-ահավոր սիրուն էին
ու գրավում էին աղջկան նենց, ոնց կաչաղակին՝ ոսկին։ Ու երբ Բիձուկը մի պահ շուռ էր էկել ու իր անթիվ անհամար հաշվիչների մեջ ինչ-որ բան էր ման գալիս, Բլուն կպավ էդ պահին ամենափայլուն կաթիլներից մեկին։ Մի պահ ինչ որ սուր ծակոց զգաց։ Ոնց որ ցուցամատից ինչ-որ ասեղ խրեին ներս ու էդ ասեղը անցներ ձեռքի ոսկորների միջով, ուսով, հասներ գլխին ու գլխից իջներ սիրտ։ Էնքան ուժեղ էր ցավը, որ անգամ գոռալ չհասցնելով՝ մի վայրկայնում ձյան փաթիլի պես սպիտակ ու սառը ընկավ գետնին ու թվում էր, թե հիմա կհալվի։ Գետնին ընկած աղջկան տեսնելով բիձուկը հասկանում է, թե ինչ է էղել ու սկսում է անիծել ինքն իրեն ու էն օրը, երբ հորինեց էդ պահարանը ու բոլոր-բոլորին,բայց ամենաշատը ինքն իրեն, որ անուշադիր էր էղել։ Էնքան վախեցած էր, էն մտքից, որ աղջիկը մահացել է, որ անգամ զարկերակը չէր ստուգել։ Բայց հինգ րոպե հետո աղջիկը հանկարծ ուղիղ նստում է տեղում ու առաջին պահին վախեցած շուրջը նայում, հետո հարցնում, թե ժամը քանիսին է։ Բիձուկը ասում է, որ համարյա 7-ն է, արևը շուտով մայր կմտնի
աղջիկն էլ թե՝ ես երևի գնամ, ես մինչև մութն ընկնելը պետք  է տանը լինեմ։

Պապին հարցնում է՝ ո՞նց ես, լա՞վ ես։ Ասում է, որ հա, դեռ լավ է, ու արագ-արագ գնում-հասնում է տուն, փակվում իր սենյակում ու ամբողջ գիշեր սենյակի լույսը վառ պահում։ Երբ մայրը հարցնում է թե ինչի՞ չի անջատում, ասում է, որ չի կարողանում քնել  մութ տեղում ու շատ-շատ, համարյա լացակումած խնդրում չանջատել լույսը։ Մայրն էլ մտածում է, որ երևի ինչ-որ բանից վախեցել է ու չի անջատում։

Հաջորդ առավոտ սովորականի նման վերցնում է կաթը, պեչենրիները ու գնում պառավի տուն։ Կատուներին կաթ է տալիս, սովարականի նման էլի։ Մի տաս րոպե հետո, իր սովորաան ժամին, մառանից դուրս է գալիս մեր պառավը՝ ձեռքին իր խոտաբույսերի զամբյուղը։

—Բարև ձեզ, տիկին Կոնսիլիա,-  ասում էԲլուն ու էդ բառերի վրա պառավը ձեռքից քցում ա զամբյուցղը ու տեղում քարանում թե բա՝ դու որտեղի՞ց գիտես իմ իսկական անունը։

էս աղջիկն էլ դնում պատմում է, որ երեկ կպել է ինչ-որ կախարդական կաթիլի ու հիմա իր մեջ երկու հոգի է ապրում, մեկը զուգահեռ տիեզերքից, մյուսը՝ էս ու էդ զուգահեռ տիեզերքում Կոնսիլիան սարսափելի չի սիրում Բլուին ու կախարդել է, որ Բլուն դանդաղ խավար ա դառնա։ Ինսուն օրվա ընթացքում աղջիկը կամաց-կամաց ձուլվելու է մթությանը ու ինքն էլ մութ դառնա, իսկ եթե մութ տեղում մնա էդ 90 օրերի ընթացքում, դրանից կախարդանքի ընթացքը մենակ կարագանա։ Էդ պատճառով էլ մինչև արևի մայր մտնելը տուն էր գնում ու գիշերը վառ պահում սենյակի բոլոր լույսերը։

Կոնսիլիան շատ է նեղվում․ որովհետև ինքը իրականում վատը չէր, ուղղակի ահավոր շատ վատ բաներ էր տեսել։ Ահավոր շատ բաներ էր տեսել, դրա համար էլ որոշել էր վատը չլինել։ Ինքը բարի կախարդ էր։ Իսկ 150 տարկի առաջ մի շատ հզոր կախարդ անիծել էր իրենց տոհմին, թե՝ ով իմանա էդ տոհմից կախարդի իսկական անունը, կախարդը ստիպված կլինի իրականացնել էդ մարդու բոլոր ցանկությունները։ Վատ մարդկանց ձեռքին գործիք չդառնալու համար իրենք էլ դադարել էին ինչ-որ մեկին, անգամ իրար իրենց իրական անունները ասել։ 75 տարի ոչ մեկին չէր ասել, թե ի՞նչ է անունը, որովհետև չէր ուզում երբևէ ինչ-որ վատ ցանկություն իրականացներած լինել։լ Պատկերացրեք, էլի․ ինչքա՞ն ահավոր է 75 տարի անունդ ոչ մեկին չասել ու չմոռանալը։ Բայց Կոնսիլիան վստահ չէր որ իր անունը ոչ ոքի չի ասի։ Որովհետև ջահել էր, սիրահարված ու չէր ուզում խաբել էն մարդուն, ում սիրում էր։ Արդյունքում որոշում է կախարդել ինքն իրեն, որ մոռանա իր անունը էնքան ժամանակ, մինչև ինչ-որ մեկը իրեն իր իսկական անունով կդիմեր ու քանի որ ոչ ոք չգիտեր իր իսկական անունը, կախարդանքը երբեք չէր անցնի, բայց հիմա գալիս է էս աղջիկը, ով գիտի իր անունը, որովհետև ինքը համ էլ զուգահեռ տիեզերքից է ու կախարդանքը անցնում է։ Բլուն խնդրում է վերացնել իր վրա դրված կախարդանքը։ Կոնսիլիան փորձում է,իրոք, ինչքան ուժ ունի, բայց կախարդանքը վերացնելու համար պետք է լինել էն տարածաժամանակային հարթությունում, որտեղ արվել ա կախարդանքը։ Ու անգամ ամենահզոր կախարդը չի կարող մի տիեզերքից մյուսը իրավիճակ փոխել։ Իրոք շատ են տխրում էրկուսն էլ․ աղջիկը, որովհետև չէր ուզում խավար դառնալ,  պառավն էլ՝ որովհետև իրեն մեղավոր էր զգում զուգահեռ տարբերակում իր եսի արածների համար։ Երկար ժամանակ նստել էին ու ոչ ոք չէր խոսում, անգամ կատուները չէին մռռում, որովհետև երևի հասկացել էին որ ամեն ինչ վատ է։

— Իրականում կա մի տարբերակ,- ասում է կախարդը։
— Ի՞նչ տարբերակ։
— Խավարը փարոսից վախենում է։ Գիտե՞ս ինչ է փարոսը։
— Հա, ո՞նց չգիտեմ։ Էն ծովի ափի աշտարակներն են, որ լույս են վառում գիշերները, որ նավերը ափ հասնեն։ Գրքերի մեջ տեսել եմ։
— Այ դրանք։ Եթե փարոսում լինես, խավարը  քո մոտ չի գա։
— Բայց մենք ախր անտառներում ենք ապրում, ստեղ փարոսն ի՞նչ ա անում։
— Ուրեմն պետք ա գնաս ստեղից։
— Հա, բայց ու՞ր, ո՞նց։
— Յոթ սարերից էն կողմ, ծովի մոտ։

Յոթ սարերից էն կողմ։ Մտածում է Բլուն։ Ամբողջ կյանքում սպասել էր, երազել արկածի մասին, բայց իրեն դուր չէր գալիս էն արկածը, որ մի ամբողջ կյանք էր տևելու։ Բայց ուրիշ տարբերակ չկար։ Քանի որ ծնողների հետ էր ապրում, պետք էր իրանց ամեն ինչ բացատրել։ Ու բացատրում է։ Դժվարությամբ, բայց իրան հասկանում են։ Ամբողջ գիշեր մայրը լաց է լինում, իսկ առավոտյան Բլուն ճանապարհ է ընկնում յոթ սարերից էն կողմ։

Վերջ, էս հեքիաթում կուլմիացիա չեղավ։ Բլուն բարեհաջող հասնում է իր փարոսին իր կախարդվելու 89-րդ օրը։ Սկզբում մի քիչ տխրում էր, որովհետև յոթ սարի հետևում էր թողել ունեցած ամեն-ամեն ինչը, հետո սկսեց մտածել, որ կարևորը խավարին հաղթած լինելն է։
Ու հետո ինքը հիմա ապրում էր փարոսում ու օգնում էր, որ նավերը հասնեին ափ։
Ու 12 սպիտակ-սպիտակ կատու ուներ։ Որ ոնց որ լույսից կարված լինեին։
Ու ամեն առավոտ էրեխեքը կատուների համար կաթ էին բերում, իր համար՝ պեչենի, իսկ նոր տարվան տնեցիք հյուր էին գալիս ու պատմում յոթ սարերից էն կողմ  պատահած իրենց արկածների մասին։