Անկապ բաների մասին

Ես սիրում եմ անկապ քայլել ու մի ժամանակ կար բարի ավանդույթ աննպատակ քայլել էնտեղ, որտեղ տանում են լուսացույցերը խաչմերուկում թեքվելով էն ուղղությամ, որտեղ կանաչ լույս էր վառվում։ Հետո հասկացա, որ իրականում շատ ավելի հետաքրքիր ա քայլել էն նեղ, փախած փողոցներով, որտեղ լույսացույցեր սովորաբար չեն լինում։ Էս գրառումը նման ա լուսացույցի կանաչի հետևից քայլելուն․ ես չգիտեմ ուր եմ գնում, չգիտեմ ուր են տանում ինձ մտքերս, բայց զգում եմ, որ պետք ա գրել։

Էսօր էլի ինչ-որ մեկը զարմացավ, որ մենակ եմ ապրում, հետո հարցրեց՝ բա դժվար չի՞։ Դժվար է։ Բա ո՞նց ես հասցնում։ Մի կերպ։ Բա տնեցիք քեզ չե՞ն օգնում։ Ես մենակ եմ ապրում ու ես եմ իմ միակ տնեցին։ Դե նկատի ունեմ՝ ծնողներդ։ Չէ, ես չեմ ուզում, որ ինձ օգնեն։ 

Ես չեմ ուզում, որ ինձ օգնեն։ Թե՞ ես չեմ ուզում, որ ինձ օգնեն մարդիկ, ովքեր պետք ա ինձ տեսնեն կայացած, ուժեղ ու ինքնուրույն։ Օրինակ չեմ ուզում ծնողներիցս օգնություն խնդրել, որովհետև իրենք սպասում են դրան, որովհետև իրենք վստահ չեն իմ ուժերին ու սպասում են էն օրվան, երբ ես կծախողվեմ ու իրենք կկարողանան վերջապես օգնել ինձ։ Մի քանի օր առաջ ոտքս դուրս էր ընկել։ Մի հոգի իմացավ էդ մասին, կոլեգաներիցս մեկը, որովհետև պետք ա  բացատրեի, թե ինչի չեմ կարող աշխատանքի գնալ։ Հետո երբ արդեն հիվանդանոցում էի, կոլեգաներիցս ևս մեկը։ Երբ զգացի որ ես չեմ կարող իջնել շենքի աստիճաններով, ստիպված շտապօգնություն կանչեցի, որ ինձ հիվանդանոց տանեն։ Ու թող թվա, որ ես դեբիլ եմ, բայց ես երկու ժամ պարապում էի, թե ոնց եմ խնդրելու որ ինձ օգնեն իջնել աստիճաններով։ Ինձ մխիթարում էի, որ դա իրենց աշխատանքն ա  ու իրենք ուղղակի աշխատում են։ Երբ տուն էկա, մամային չասեցի, որ ոտքս դուրս էր ընկել ու փոքր, շա՜տ փոքր չաք ունեմ։ Որովհետև անհանգստանալու էր, որովհետև էդ ճաքը իրականում փոքրիկ ծախողում էր։ Ընկերներիցս մեկը առաջարկեց գալ ու ինձ համար համով բաներ սարքել, հոգ տանել իմ մասին։ Բայց ես մերժեցի։ Որովհետև եսիմ չգիտեմ։

Դավիթի երդման արարողության ժամանակ ինձ բռնացրեցի նախկինիս մասին մտածելու վրա։ Որ ինքն էլ ա հիմա ծառայում ու նույն հաջողությամբ կարող էր իր երդման արարողությունը լինել։ Հետո շարքերում իրեն էի ման գալիս։ Թե ինչի, չգիտեմ։ Ես անգամ վստահ չեմ, որ հիմա իրեն սիրում եմ։ Բայց ամեն դեպքում քրոջից հարցրեցի, թե որտեղ ա ու ոնց։ Հետո երազիս իրեն տեսա։ Ամեն ինչ Ջոնի Քեշի She Used to Love Me a Lote-ի պես էր։ Ուղղակի ես վերջում չկարողացա ասել՝ ես քեզ շատ ԷԻ սիրում, ուղղակի գրկեցի ու լաց էի լինում։ Ու վեր թռա։ Ու պարզվեց, որ քնիս մեջ իրոք լաց էի լինում։

Կոլեգաներիցս մեկը ահավոր սիրուն է։ Էնքան սիրուն, որ իրեն չնայել չի լինում ու անընդհատ շեղում ա ուշադրությունս։ Ես էլ շեղվում եմ։ Գոնե մենակ սիրուն լիներ, կասեի ոչինչ, բայց համ էլ խելացի ա ու թույն սերիալներ ա նայում։ Բայց ես միշտ սիրել եմ նայել սիրուն բաներին։ Ու հավանաբար ինքը հերթական սիրուն բանն ա, որին ես կնայեմ էնքան, մինչև կսովորեմ։ 

Երկու ժամ ունեի մինչև Լուսինեին հանդիպելը, որոշեցի Կասկադի գրադարանում գործ անել։ Բայց պարզվեց՝ հնարավոր չի, որովհետև իրենք չեն թողնում պայուսակդ ներս մտցնես, չեն թողնում ջուրդ հետդ տանես, վայֆայը փաբլիք չի, իրենց կոմպերն էլ ահավոր վատն են ու կանգնած պետք ա գործ անես։ Ես էլ որոշեցի իրենց գրքերը ուսումնասիրել։ Սինտիա Լենոնը՝ Ջոնի առաջին կինը, Ջոնի մասին շատ սիրուն գիրք ունի գրած։ Ու փշաքաղվելու ա, թե ոնց ա ինքը էդքան տարի հետո, էդքան ջերմ պատմում մեկի մասին, ով իրեն թողել է ուրիշի համար։ Իրենց ամուսնալուծությունից, Լենոնի մասից էդքան տարի անց ինքը անասելի ջերմ բան ա զգում Լենոնի նկատմամբ։ Ու էդ տխրեցնում ա, երբ մտածում եմ, որ հավանաբար իմ վերջն էլ տենց կլինի։ Ախր գրողը տանի, եթե սթափ դատենք, էն բոլոր տղաները, որոնց հավանել եմ, ինչ-որ բանով հիշեցրել են նախկինիս ու դադարել եմ իրենց հավանել, որովհետև արել են կոնկրետ ինչ-որ բան, որ նախկինս հաստատ չէր անի։ 

Կարծես թե ստացվում ա հերթական գրառումը նախկինի մասին։ 

Լուսինեին անհիշելի ժամանակներից չէի տեսել։ Ինքը դարձավ 15-րդ մարդը ում համոզել ու Հալդի եմ տարել։ Լիքը անկապ բաներից էինք խոսում։ Հետո Անիի պատմվածքից սկսեցինք խոսել։ Ասեց, որ Հայկն ու Անին էլ միասին չեն ու եթե միասին լինեին, Անին էդքան թույն չէր գրի։ Տխրեցի։ Ես սիրածս զույգերի բրեյքափը համարյա սեփականի չափ ծանր եմ տանում։ Ահավոր ա։ Անին ասում էր, որ երբ ինչ-որ մեկը գնում ա, էլ չի վերադառնում, որովհետև վերադարձողը արդեն ուրիշ մարդ ա։ Ու մենք նույն մարդը չենք գնալուց առաջ ու գալուց հետո, մենք տարբեր ենք։ Ու ես մտածում եմ, որ ես նույն մարդը չեմ ինչ երեկ էի ու ես ուրիշ կլինեմ մի շաբաթից ու հուսով եմ՝ կլինեմ ավելի լավը։ 

Լուսինեին ճանապարհելուց հետո երկար ավտոբուսին էի սպասում, հետո որոշեցի քայել։ Նորայրի տան մոտով անցնելիս պատշգամբին նայեցի ու մտածեցի, որ հաճելի ա ապրել մի քաղաքում, որտեղ քայլում ես ու հոպ, էս պատշգամբում քո ընկերներից մեկը առավոտները մեկ-մեկ թեյ ա խմում։ Ընդհանրապես հաճելի ա ապրել քաղաքում, որի բոլոր անկյուններում հիշողություններ ունես, անգամ եթե էդ հիշողությունները միշտ չի, որ հաճելի են։ 

Գլխումս անկապ, անկանոն ինչ-որ մտքերն են հա պտտվում։ Ու դժվար եմ հասկանում ինքս ինձ հիմա։ Ու ընդհանրապես դժվար ա։ Ամեն ինչ։ Ու հեշտ չի լինելու, երբեք չի հեշտանալու, զուտ մենք ենք սովորելու դժվարություններին։ Անժելի հետ գինեկոլոգիա պարապելիս հիշում եմ, որ ասեց, թե ոչ ոք հստակ չգիտի թե ոնց ա լինում, որ էրեխեն հենց էդ պահին ա որոշում ծնվել։ Ես քանի որ հակված եմ տափակ պսևդոբաներ մտածել, կարծում եմ, որ պատասխանը հենց դա ա․ երեխան որոշում ա ծնվել, որոշում ա, որ պատրաստ ա։ Ու էդ պահից սկսած սկսվում են իր կյանքի անվերջանալի դժվարությունները։ Կարծում եմ՝ պետք ա որ դժվար լինի սկսել խոսել, քայլել, հաշվել, մեծանալ։ Հատկապես մեծանալ։ 

Մամաս ինձանից նեղանում ա, որովհետև ես ժամանակ չունեմ ու հոգնած եմ։ Իսկ ես չգիտեմ, երկու աշխատանքի, մի կամավորության, սեպտեմբերի լիկվիդներիս պատրաստվելու, Գյումրիի սեմինարը պատրաստելու, թարգմանություններ անելու արանքում ո՞նց ճխտեմ անձնական կյանքս, ընկերներիս, ընտանիքիս ու գիշերները քնելս։ Կյանքը ոնց որ 58 համարի ավտոբուսը լինի իրիկունը 11-ին, ես վերջում մի կերպ ճխտված ինչ-որ մեկը ում համար սկի բռնվելու տեղ չկա, բայց ինքը փորձում ա ոտքի վրա մնալ։ Ու նենց, ոնց ինձ են կյանքի մեջ խցկել, տենց էլ ես եմ իմ կյանք խցկում լիքը բաներ։ Սովորաբար լիքը անկապ բաներ։ 

Միշտ իմացել եմ, որ 2020-ին իմ կյանքը ուրիշ ա լինելու, չգիտեմ ոնց, բայց իմացել եմ։ Ու հա, 2020-ին իմ կյանքը կլինի։

Որոշել էի, որ իմ տանը միշտ թարմ ծաղիկներ պետք ա լինեն։ Տուն գալիս խաչմերուկի ծաղկի խանութը բաց էր, ներս մտա, բայց վաճառող տատին քնած էր բազմոցին, ծածկոցն էլ ոտքերից գցել էր։ Ծածկոցը գցեցի ոտքերին ու դուրս էկա։ Ու ինձ մնացին չորացած երիցուկներս։