***
 |
| իլուստրացիան՝ ռիկարդո վեկիոյի |
ով լուսանկարել է
սենյակի պատուհանից
բացվող տեսարանը
փոխարենն այն կնոջ,
ում հետ քիչ առաջ
սիրով էր զբաղվում
հենց այդ սենյակում։
***
տե՛ս․
այնպես,
ինչպես
ժամանակը
ժամացույցի մեջ չէ,
սերն էլ մարմնի մեջ չէ․
մարմինը միայն ցույց է տալիս սերը։
***
այնտեղ, որտեղ մենք ճիշտ ենք,
ծաղիկները երբեք չեն ծաղկի գարնանը։
այն տեղը, որտեղ մենք ճիշտ ենք,
դաշտի նման կոշտ է ու ոտնահարված։
բայց սերն ու կասկածը
փորում են աշխարհը
խլուրդի,
գութանի պես
ու շշուկ է լսվում ավերակներում,
ուր ժամանակին
տուն էր։
***
նրանք անդամահատել են
քո ազդրերը
իմ գոտկատեղից,
ինչքանով ես եմ տեղյակ՝
բժիշկներ են,
բոլորը։
ինձ քանդել են քեզնից
ինչքանով ես եմ տեղյակ՝
ինժենիերներ են,
բոլորը։
ու ափսոս,
ախր այնքան լավ ու սիրելի
հայտնագործություն էինք։
ինքնաթիռ՝ կազմված
կնոջից
և տղամարդուց,
թևերից և այլն։
անգամ հաջողվեց
մեր ստվերը
քցել երկրի վրա
անգամ հաջողվեց
թռչել մի փոքր։
***
անձրևը ցածրաձայն խոսում է․
կարող ես քնել հիմա։
մահճակալիս կողքին
թերթի թևերի խշշոցն է։
ուրիշ հրեշտակներ չկան։
առավոտյան շուտ կարթնանամ
կաշառելու համար նոր բացվող օրվան,
որ բարի լինի մեզ համար։
***
ծիղաղդ խաղողի էր նման,
կանաչ-կանաչ ծիծաղ էր։
մարմինդ լի էր մողեսներով,
բոլորն էլ սիրում էին արևը։
ծաղիկներն աճում էին դաշտում, կանաչը՝ այտերիս,
անհանարին ոչինչ չկար։
No comments:
Post a Comment