Կարոտելու մասին

Ես հակված եմ կարոտելու ամեն ինչ։ Կարոտելու համար ընդհանրապես պարտադիր պայման չի բաժանված լինելը։ Օրինակ կարող եմ էդ պահին լինել ընկերներիցս ինչ֊որ մեկի հետ, ով 2 ժամից գնալու ա ու զգամ որ ահավոր անտանելի կարոտում եմ իրեն հենց էդ ապահին, ոչ թե մեր բաժանումից հետո։ Ու ես կարոտոտում եմ ամեն ինչ. մարդկանց, տեղերը որ եղել եմ, քայլածս ճանապարհները, եղանակները, գույները, ձայները, զգացողությունները, օրերը։ Օրերը։ Օրերը կարոտելը ամենադժվարն ա, որովհետև դու կարող ես տեսնել կարոտածդ մարդկանց ու կարոտդ առնել, լսել կարոտածդ երաժշտությունը, լինել կարոտածդ տեղերում, բայց կարոտածդ օրերը նորից ապրել չես կարող։ Քեզ մնում ա մենակ հիշել ու ավելի շատ կարոտել։ Ու որոշեցի պատմեմ էն օրերից մի քանիսի մասին, որոնք իրոք ահավոր կարոտում եմ։

***
Ես, Վարդանն ու Անժելը Թումանյանի այգում էինք։ Անժելին անհիշելի ժամանակներից չէի տեսել, որովհետև սկսել էր աշխատել։ Ընդհանրապես իրենք էն մարդիկ էին, ովքեր ինձ ստիպում էինք տանը զգալ անկախ նրանից թե որտեղ կլինեի։ Ու էդ օրը շատ թույն էր։ Երկար ժամանակ անձրև էր գալիս, իսկ էդ օրը երկինքը կաապույտ-կապույտ էր, արևը՝ պայծառ-պայծառ։ Նստել էինք նստարանին ու պայմանավորվել, որ երբ ինչ-որ մեկը անցնի մեր մոտով երեքս էլ ոտքը ոտքին գցած նույն դիրքով նստած նայելու ենք հետևից, կապ չունի թե ով կանցնի։ Ահավոր խնդալու էր։ Հիմա արդեն չեմ հիշում թե ինչ էինք խոսում էդ օրը, բայց ամեն ինչ շատ ուրախ էր։ Մենք էինք ուրախ։ Օդում ինչ֊որ համընդհանուր երջանկություն էր կախված, որը բոլորիս հերիքում էր ու հաճելի էր էդ երջանկությունը միասին կիսելը։

***
Ռուբին ու Վարդանը նոր էին ստացել դիպլոմները ու պետք էր էդ նշել։ Որոշել էինք գնալ գարեջուր խմելու։ 2 տարի առաջ ես ալկաշ չէի ու ինչ-որ բան խմելու համար ինձ պետք էր օրերով ու շաբաթներով նախապատրաստվել դրան (ինչքան էլ որ անհավատալի ա սա էն մարդկանց համար, ովքեր ինձ ճանաչում են վերջին մի տարում)։ Բայց դե, ամեն օր ընկերներդ կարմիր դիպլոմ չեն ստանում։ Էդ օրվանից ես սիրահարվեցի մուգ գարեջրին։ Մինչև հիմա թվում ա թե գլխիս մեջ ա էդ օրը Կիլիկիա գարեջրատանը միացրած երաժշտությունը (Guns & Roses), իսկ բերանումս մուգ չֆիլտրված գարեջրի դառնահամը։ Ռուբին ու Վարդանը դրանից մի քանի օր առաջ ավտոստոպ էին արել դեպի Վանաձոր ու ճանապարհին ինչ-որ պապի իրենց ինչ-որ պատմություն էր պատմել Պապ թագավորի ու դիվաօձի մասին ու դիվաօձի պատմությունից ոգեշնչված մենք սկսեցինք լեգենդի մեր տարբերակը գրել։ Ամեն մեկս մի նախադասություն էր գրում ու իրար շարունակում էինք։ Ահավոր ինչ֊որ բան ստացվեց, որը բնորոշող ամենամոտիկ ժամրը երևի սայֆայ գեյ պոռնոն կլիներ։ Ռուբին հիմա Հայաստանում չի ու ամեն անգամ իրեն կարոտելիս սկսում եմ նաև էս օրը կարոտել։ Հա, ու վերջին անգամ էդ օրն եմ ջերմուկ խմել։

***
Արսենի ծնունդն էինք նշում։ Արտակարգ թույն օր էր։ Բայց ամենահավեսը օրվա վերջն էր։ Գազազյան Մարինեին ճանապարհելուց հետո Արմենի հետ որոշեցինք որ մանդարին ու պաղպաղակ պետք ա առնենք ու տանենք հետներս։ Համարյա բոլորը գնացել էին, մնացել էինք Արսենը, Մերին, Գոռը, Արմենը ու ես։ Սենց ծայրահեղ հանգիստ ու ընտանեկան ինչ-որ վիճակներ էին։ Թեյ էինք խմում ու պաղպաղակ ուտում։ Հետո Գոռն ու Արմենը քնեցին, իսկ մենք մեր սիրած երգերն էինք լսում ու կամաց երգում քթի տակ։ Էդ ժամանակահատվածը իմ կյանքում լավագույններից չէր, բայց էդ օրը կյանքիս լավագույն օրերից էր։ Ու հա, երևի էդ օրը վերջացավ կյանքիս ամենաուժեղ փոթորիկներից մեկը ու վերջին 2 ամիսների ընթացքում առաջին անգամ էլի խաղաղվեցի։ Էս օրը գնդակահարության պատի տակ կանգնած հիշելու օրերից էր։

***
Հաջորդ օրը ախպերս բանակ էր գնում։ Ինքը իրականում մորաքրոջս տղան ա, բայց մենք միասին ենք մեծացել, պապի ծխախոտները միասին գողացել ու խեղդվելով թաքուն ծխել, սարսափ ֆիլմեր միասին նայել ու միասին հոգի կանչել, ինքը ախպերս ա։ Գիշերը ժամը երկուսն էր, բոլորը քնել էին, իսկ մենք դեռ խոսում էինք։ Հետո տեսանք որ մի շիշ օղի կա ու որոշեցինք՝ քանի որ առաջիկա 2 տարիների ընթացքում սա միասին խմելու վերջին հնարավորությունն ա, խմենք, ի՞նչ ա էղել որ, հետո՞ ինչ որ օղի ա ու մենք օղի տանել չենք կարողանում։ Սկզբում ահավոր էր, իսկ հետո էլ չեմ հիշում։ Մենակ հիշում եմ, որ մի քանի մամա ու մի քանի մորքուր կար սենյակում, որ ապշած մեզ էին նայում, իսկ մենք անկապ ծիծաղում էինք, որովհետև իրենք մեր աչքին մի քանի հատ էին երևում։ Ու սենց կարոտում եմ էդ օրը, որովհետև հիմա խմելուց երկուսիցս ոչ մեկը չի սկսում էն ժամանակվա պես անկապ խոսալ, որովհետև մաման ու մորքուրը էլ ապշած մեզ չեն նայում, որովհետև առավոտ էլ էն անտանելի խումհարը չի լինում, որ քեզ թվում ա թե թափանցիկ կլոր գնդի մեջ ես ու քայլելիս էդ գունդը գլորվում ա ու էդ էլ քիչ ա, մի բան էլ ձայնն ա արձագանքում գլխումդ։ Ու որովեհտև մենք մեծացել ենք։

***

Արուսը իմ կյանքի ամենաարևներից ա։ Կապ չունի թե ինչքան ուշ-ուշ կտեսնեմ իրեն, ինչ-որ անսահման ջերմ բան եմ զգում իր նկատմամբ, որ ոչ ժամանակն ա փոխում ոչ էլ տարածությունը։ Ու ես ու Արուսը սովորաբար մեր հանդիպումներին միշտ ինչ-որ պահի լաց ենք լինում։ Երջանկությունից հուզվում ենք, մենք էլ ղզիկ ենք, ի՞նչ անենք։ Արուսի ընդունելության քննություններից առաջ էր։ Մենք Ազգային գրադարանբում համարյա ամեն օր հանդիում էինք որ պարապենք, յանի, բայց էդ պարապելու ընթացքում հասցնում էինք պոնչիկ ուտել, տաք շոկոլադ խմել ու մեկ-մեկ Սունդուկյանի այգում խոտերին էին փռվում ու խոսում ամեն տեսակ անկապ բաներից։ Էդ օրը Արուսին սպասելիս մտել էի եկեղեցի, որովհետև կիրակի էր, պատարագ կար ու դե ես էլ սիրում եմ եկեղեցական երաժշտությունը ու միանձնուհիներից մեկը վրես մուննաթ էր էկել, թե ես ոնց եմ համարձակվում գլխաբաց եկեղեցի մտնել։ Արուսին էի պատմում էդ դեպքը ու մենք մի կուշտ ծիծաղում էինք։

շարունակելի․․․